Qabriel Qarsia Markezin ölümqabağı mektubu

Meşhur Kolumbiya yazıçısı, “Nobel“ mükafatı laureatı Qabriel Qarsia Markes xerçeng xesteliyine tutulduqdan sonra dostlarına mektub yazdı. Eslinde bu, ecelinin yaxınlaşdığını hiss eden Markesin bütün dünyaya çağırışı idi...
“Eger Allah mene bir az da ömür bexş etseydi, her düşündüyümü söylemez, ancaq her söylediyimi mütleq düşünerdim. Her şeye deyer vererdim, verdiyim deyere deydikleri üçün deyil, ifade edildiyi üçün...
Az yatardım, daha çox yuxu görerdim. Çünki bilirem ki, gözlerimizi yumduğumuz her deqiqede işıqdan 60 saniye mehrum qalırıq.
Başqaları dayananda men yeriyerdim, başqaları yatanda men oyanardım. Danışan her kesi dinleyerdim.
Gözel bir şokaladlı dondurmanı lezzetle yeyerdim.
Eger Allah mene bir qeder de ömür bexş etseydi, sade geyinerdim.
Allahım, eger bir qelbim olsaydı, bütün nifretimi bir buzun üzerine yazıb, güneşin çıxmasını gözleyerdim.
Allahım, bir parça ömrüm olsaydı, bir deqiqemi bele insanları sevdiyimi onlara söylemeden keçirmezdim, eşqe aşiq olaraq yaşayardım.
İnsanlara aşiq olmaqdan el çekdikleri üçün qocaldıqlarını, yaşlandıqdan sonra aşiq olmaqdan çekindikleri üçün yanıldıqlarını sübut ederdim.
Bir uşağa qanad vererdim, ancaq uçmağı öyrenmeyi öz ixtiyarına buraxardım. Qocalara ölümün yaşla deyil, unutqanlıqla geldiyini söyleyerdim.
Ey insanlar, sizden o qeder şey öyrendim ki?! Heç kes esl xoşbextliyini sıldırım qayaları dırmaşarken yaşadığını anlamır, her kes dağın zirvesinde yaşamaq isteyir. Uşaq ilk defe ayaqlarını yere basanda atasının ellerinin ona her zaman destek olacağını anlamağa başlayır.
Sizden o qeder çox şey öyrendim ki, ancaq teessüfler olsun ki, men öyrendiklerimi çamadanda saxlayanda özüm ölmüş olacağam.
Hemişe hiss etdiklerini söyle, düşündüklerini et. Eger seni bu gün son defe yatmış veziyyetde görseydim, seni berk-berk qucaqlayardım ve Allaha senin üçün dua ederdim. Eger senin son defe bu qapıdan çıxdığını görseydim, sene sarılardım, seni

[1] 2 >>