yıkıldım artık hayatımda değldi ve ben çaresiz hissediyordum kendimi sanki dünya başıma yıkıldı zannettim ama yıkılan ben olmuştum devamlı sorguladım kendimi neydi dedim bu böyle tanımadığım bir insana nasıl böyle kapılabilirim dedim oysa çevremde öyle düzgün öyle yakışıklı kariyerli insanlar vardıki ama ben hiçbirini görmüyordum bile adeta ona takıldım kaldım hayatımı ona endeksledim sonra birgün üniversite çıkışı ablam ve apartmanımızda oturan hatice diye bir arkadaşım vardı beni aradılar ve seni çay bahçesinde bekliyoruz dediler okey dedim ve gittim elimde kitaplarım yavaş yavaş yürümeye başladım ve aklımda hala o vardı aradan 2 ay geçmişti bana attığı mesajından sonra .sonra gittim çay bahçesine oturduk ablam ve arkadaşımız olan hatice hala anlamıyorlardı senin gibi güzel bir kız nasıl olurda böyle tutuklu kalır tanımadığı birine diye söylenmeye başladılar ve bana nasihatte bulundular ama ben nafile aklım yüreğim hep onunlaydı hep acaba neydiki bu dedim birden bire esip geçti hayatımdan nasıl olabilirki diyordum hiç görmediğim birininasıl sevebilirimki hayal gbi sanki bir hayali olmayan birşeyi istiyor ve seviyordum buda beni derinden yaralıyordu derken başımı kaldırdım ve karşımda aynı kişi yine göz göze geldik içim öylesine tuhaf olduki sanki anlattığım kişi kapıldığım kişi öyle hissettim aslında çokta üzgündüm tekrar anımsamıştım onu ve aklımdan hiç çıkmıyordu yüreğim sanki onun ellerinde ve eziyordu yüreğmi bu özlem bu hayali sevda ve geç olmuştu kalktık kasaya doğru yöneldik derken karşımızda oturan iki erkek iki bayanında kasaya yöneldiğini gördüm ve ben hesabı ödemek için kasaya yöneldim oranın sahibi biraz ilerdeydi ve merhaba sinem dedi nasılsın falan filan dersler nasıl gidiyor bende cevap verdim ve demi n bana bakan o şahısın bana öyle bir baktığını hissettimki gözlerini alamıyordu sanki bir flm sahnesi ve sanki yıllardır tanışıyoruz onunla çok etkilendim bakışlarında n ve etraftaki herkes benim ablam ve hatice öylece dona kaldılar bu niye böyle

<< 1 [2] 3 >>