güreşini kaybetmemek için kalkışılmış iftiralar bunlar… Yalan… Yalan… Yalan… Vazgeçemiyorum varlığından…

An be an öldüren suskunluklar ve yalanlar, şehvetli öpüşmelerimizden hatıra kalmış bir tutam hüzün gibi yapışıyorlar dudaklarıma… Özlemedim seni,desem, yalan olacak… Ak kanatlarımız akbabalara yem edilmiş iki ayrı şehirde… Üç noktalar terminalinde soru işaretleri otobüslerine binip dört nala sonsuzluğa dümen kırmışız. Dönüş yok ki geri… Uzun upuzun bir yalnızlığın senfonik geri bildirimlerinde çırpınıyoruz…

Yalnız kalmaktan korkuyoruz… Utanıyoruz yüzümüze radyasyon gibi vurulan kimsesizliğimizden… Kaçıyoruz… Çil yavrusu gibi dağılıyoruz birbirimizin zıt yönlerine… Bir hidrojen bombası gibi aniden ve büyük bir hınçla patlıyoruz… Gece yarısı uzak ve bilinmez ülkelere giden başıboş trenlere binip aldatıyoruz birbirimizi… “Seni çok özledim…” diye başlayan başıboş yalanlar söyleyerek aldatıyoruz kendimizi…

Özlemek? Bu değil elbet! Aşkın ve yalnızlığın alacakaranlığında özlemek bu değil! Aramıza giren bu büyük ihanetle yüzleşmek her şeyden zor geliyor bize! Ben yüzleşiyorum artık! Tüm iftiralar sonu gelmez itiraflara kesin dönüş yaparken yüzleşiyorum içimdeki yetim ve o kimsesiz çocukla!

Senin de yalanlarla avutabileceğin tek şey kendi içindeki o küçük çocuğu artık ve ben içimdeki çocuğu seninle öldürmüş azılı bir çocuk katiliyim, biliyorsun!

Kimseye anlatmadığım sırları paylaştım ben seninle! Basit bir beden mi sanıyordun yüz milyonlarca yıldır şehvetle bölüştüğümüz? Aşkın ve acının kimsesiz yıldırımlarına paratoner gibi direnmedik mi seninle biz yüz milyonlarca yıl? Sorular zor ve cevapsız! Soru işaretleri hüzünlü ve çocuk katili! Ama basit değildi hiçbir şey!

Koptun benden, denedim, yapmadık şey bırakmadım belki! Zaman azdı, sabır hiç yoktu! İhanet kara bir leke olup sürülmüştü alınlarımıza! Sen başka bir şehirde gözyaşlarından okyanuslar yaptın 1,5 milyon yıl, ben 15 milyon yıl hasret büyüttüm sürgün bir şehirde… Aramızda sadece 150 km!

<< 1 [2] 3 >>