Şimdi ben kopuyorum dünyadan… Hep olduğu gibi; hani ilk karşılaştığımız o buhran günlerindeki gibi… Dalıp dalıp gidiyorum… Tutmuyorsun ellerimi… Kahretsin! Yoksun ve korkarım bir daha asla olmayacaksın da! Şimşek şimşek çakan gözlerimden şelale gibi akan gözyaşlarımın seline kapılıyor tüm şehir… Ölüyor tüm duygular, can çekişiyor aşk ve sen yoksun, anlamıyorsun da üstelik!

“Sürgünde iki ayrı şehirde yaşatalım bu aşkı…” diyorsun! Neden ve nasıl geldik buraya kadar? Cevabı belli bir soru ama cevabını vermesi güç! Hani bazen hafızasını kaybediverir ya insan , bilir de söyleyemez ya hani en sevdiğinin öldüğünü bir başkasına, onun kadar zor itiraf etmek ihaneti!

“Bitsin!” ne kadar kolay söyleniyor! “Bitsin!” ne kadar zor yaşanıyor oysa! Biten ne? Bölüşülen yalnızlık mı? Yine karşımıza Azrail gibi dikilen yalnızlık ve karanlık ve intihar mı?

Akıyorum şimdi şimşek şimşek, bir şelale olmuş göz pınarlarından, yanaklarına yüz milyonlarca yıldır hükmeden utangaç peri masalına:

“Bitmesin!... Bitmesin!... Bitmesin!..

<< 1 2 [3]