adeta beni yanina cagiriyordu. Aramiz iki metre kadardi. Yeni acmis ve acmakta olan tomurcuklarini gördüm, hemen yanina gittim. Bana cesaret vermisti yaban gülleri. Itinayla koparip yemeye basladim. Baya yedim, bes on belki daha fazla. Sekerimin yükseldigini farkettim. Tekrar biraz ceplerimi doldurdum ve eve gelinceye kadar yemeye devam ettim. Hayatimi kurtarmisti Yaban Gülü...
Hemen ertesi günü esimle beraber bahceciler kulübüne üye olduk.
Su an 500metrekare bahcemiz var, icinde degisik güller yetistiriyoruz. Bizim icin adeta yasam kaynagi oldu. 45 üyemiz var, bos zamanlarimiz hep bahcede geciyor.
yazin baska sehirlerden bahceci gruplar ziyaretimize geliyorlar.
 
Birgün bahcede calisirken onbes kisilik bir grup bahceleri geziyorlardi. Güller acmis ve diger cicekler acmis, sebzeler büyümeye baslamisti. Bizim bahcenin önünde aralarinda bizim bahcenin en güzel oldugunu konustuklarini duydum. Beni sonradan farkettiler ve güllerin ciceklerin isimlerini sormaya basladilar. Tabi benim konusmamdan yabanci oldugumu da anladilar. Türk oldugumu söyledigimde, iclerinden bazilari Türklerin böyle güzel bahce yaptiklarini ilk defa gördüklerini söylediler. Ben de onlara Türkiyede daha güzel bahceler oldugunu söyledim.
 
Iste böyle. Güllere siddetle basliyan cocuklugum beni bahcemde güllerimle ciceklerimle meyve ve sebzelerimle bu günlere getirdi. Bu arada söylemeden gecemiyecegim. Kizimin isminin anlami da Yaban Gülü...
 
 
PS: Bu öyküdeki kisi esimdir. Kendisi bugüne kadar bunu yazmama müsaade etmemisti...

<< 1 [2]