Orta mektebde oxuyurdum. Qabaqdakı universitet heyecanı bürümüşdü meni. Bununla elaqedar hazırlıqlara getmeli idim ve bele hazırlıqların birinde gözüm bir qızı gördu. Belke de hele o yaşıma qeder men ele aşiq olmamışdım. Her halda ilk baxışdan aşıq olmaq bu olmalıdır. Gec de olsa, ureyimi açdım o qıza. Gün oldu dava etdik, gün oldu sevişdik. Her gün dersden qaçıb, onu görmek üçün onların mektebine gederdim. O da muellimlerden gizlin hemışe görüşe gelerdı. 5-10 deqiqe de olsa, bir-birimizi görürdük. Onunla olanda dünyanın bütün derd-qeminden uzaq olurdum. Artıq o menden biri olmuşdu. Onsuz özümü heç vaxt tesevvür ede bilmirdim. Çox yox, 3 ilimizi bele keçirdik. Vaxt geldı, taleyın üzü döndü. Hesretinde olduğum universiteti, telebelik adını qazandım. Yene de her şey yaxşı idi. Gün geldi, 2-ci kursa keçdim. Bundan sonra her şey pozulmağa başladı. Bir gün dostum qabağıma çıxdı, onunla bir sinifde oxuyurdu. Dedi ki, eybı yox, ne bilim, qız çoxdur... Men de bunu başa düşmürem, deyırem ne demekdir bu?! O da mene dedi ki, bes bilmirsen, sevgiline elçi gelibler, atası ve qız razılıq verıb. Ayağım yapışdı yere. Amma içimde barışa bilmirdim ki, belke dostum zarafat edir. Onu orda qoyub eve geldim. Elimi telefona uzatdım, zeng etdim. Sesimden bildi ki, menem zeng eden, heç salamıma cavab vermeden mene dedi ki, niye zeng etmisen, eşitmisen beyem? Eşitdiklerinin hamısı düzdür. indi getdiyim oğlan imkanlıdır, varlıdır, her şeyi var. Hem de bizde ele adet-enene var ki, atam kime istedi, ona da getmeliyem". Axı heç kimi heç neye mecbur ede bilmez dedim. Evezinde telefonu yere qoydu. Düzdür, adet-enenenin sevgimize heç bir dexli olmayacaqdı, amma ne etmek olar. O meni yox, pulu seçdi. Pula satıldı...((