Acı çekmenin sonu yox imiş anladım.
Yaran bir yerde yeniden qanayır.
Yaralı olan haralarım varsa hamısı qışqırır acıyla "yardım et" deye.
Heçbir şey ede bilmirem. Elim qolum bağlı.
Eyniyle ayrılığımıza mane ola bilmediyim zamankı kimi.
Heçbir şey söylemeden gedilmezdi amma eslinde,
Sen getdin!

Belke de bu idi doğru olan.
Bir şeyler söyleyib getsen ne deyişecekdiki?
Son ve menasız bir neçe cümle.
Olmadı, ede bilmedim ya da sene layiq olmuram kimi acıma duz basacaq
bir neçe cümle.

Yaxşı oldu.

Yaxşıki heçbir şey demeden getdin.
Belece daha deyerli hiss etdim özümü.
Qıya bilmedi dedim.
Cesareti qırılsın istemedi dedim.
Gozlerime baxa-baxa gede bilmezdi,
belke fikrini deyişib qalardı, qalinca da bacarmazdı dedim.
Belke daha böyük anlaşılmazlıqlar, inciklikler yaşayardıq,
belke de nifret ederdik bir gün bir-birimizden,
düşmen olardıq,
yaxşı oldu bele dedim.

Haqlı idi dedim.
Sevginin zirvede olduğu bir anda çıxıb getdi,
sevgimiz heç bitmeyecek dedim.
Ovutdum özümü.
Dönmeyin üçün ümid yığdım könlümde.
Bir gün heçbir sey söylemeden döneceksen deye her gün bir az daha umid etdim.

Xeyal edib yaşaya bilmediyimiz minlerle xeyalın hesretiyle döneceksen bir gün mene.


Birlikde ağlaya bilmedik.
Qaça bilmedik el-ele sahillerde.
İzleye bilmedik güneşin doğuşunu, batışını.
Yağmurda islana bilmedik.
Birlikde yata bilmedik, oyana bilmedik.

Ele çox şey ede bilmedik, ele eskik qaldıq ki hesret doluyuq.

Yaşamaq kimi ölmek de seninle olmalı.
Sensiz yaşamağa mehkum etsen de meni,
sensiz ölmeyeceyem.
Heç olmazsa seninle ölmek üçün gözleyirem seni.
Bax, bunun üçün döneceksen bir gün geri…