çıxmazlar gerçekle döyüşe bilmezler..
Sevda gizlendi qaranlıqlar içinde.

Çehrayı güller sol idi artıq,

son kökleri sen sökdün atdın torpaqdan ellerinle.
Anlamadın

sene ne qeder ehtiyacım olduğunu heyat qarışıqlığında,

döyüş istedim menle döyüşmedin,

müdafie et istedim sevdamızı,

o böyük üreyin

dağları aşırtsın istedim, olmadı...

Belke men çetin olanı istedim,

belke sen her şeyi asan istedin..
Çox gözyaşı tökdüm,

axan her yaşda bizi sildi yer üzünden bilerem.
Artıq çox gec, artıq çox gec qaldıq can...
Bilirem, bu canımı ağrıtsa da bilirem,

sabahlarda biz yoxuq..
Ne ümidler söndü arxamızda,

ne ağrılar yaşandı ,

ne hüznler gölgeledi üreyi,

ne yaşlar töküldü gözlerden,

ne geceler seheri gördü,

ne ulduzlar parladı ayrı şeherlerde eyni göyde,

biz birlikde baxa bilmedik onlara,

tuta bilmedik ümidleri,

söndüre bilmedik ağrıların ateşlerini,

güneş açtıramadık hüznlere,
yaşları dindire bilmedik gözlerde...
Tutmadın elimi can,

söz vermişdinil,

mene verdiyin en böyük sözidi ,

hamı/hemişe elimden tutacağına söz verdin,

halbuki,

ilk etdiyin könül gözünü bağlamaq oldu

mene heç bağlanmayacağına söz verdiyin...
Getdin deme mene,

sen gönderdin, tuta bilmedin meni...
Qal deseydin qalardım halbuki, anlamadın...
Sevdinmi can, sevmişdinmi, yoxsa yalnız ....
Bu sualı soruşa bilmem sene,

soruşmağıda üreyim qaldırmaz,
kiçiyim demişdim sene,

kiçiyimsen demişdinil...
Halbuki,

sen meni atırsan bele başqalarının ellerine,
heç düşünmeden, gözünü qırpmadan...
Eslinde bilirem ne sorğulamaq

ne günahlandırmaq üçün çox gec artıq.
Sınadıq bacara bilmedik,

ağrılar, hüznler,

ve xatireler yadigar bize indi.
Bizemi menemi yalnız

onu bele bilmirem artıq.
İnana bilmediyim, inanmağı bir defe bele düşünmediyim
Her şeye inandırdın meni,

bütün yollarımı kesdin sene gelen.
Son ümidimi de yıxdın,

son elimi uzatışımı ferqine

<< 1 [2] 3 4 >>