AŞK TİPİ CEZAEVİ

Sırtımı dayayacağım kimsem yok.. Dayandığım bütün duvarlar yıkıldı… Aslında farkında olmadan beni yıkıp gittiler.. Hayatın girdabında yok olduğumu sandılar ama onlar yok oldular oysaki..
O günden bu güne hiç dostum olmadı. İnsanlar eklendi hayatıma, insanlar eksildi.. Sırtımı dayayacağım hiç kimseyi bulamadım. Yaşama zannıyla olduğum bu süreçte hep arayış içerisinde oldum. Duygularımdan arınmış hissediyorum kendimi.. Yorulmuştum dostsuzluğun acısıyla kala kalmışken sen çıktın karşıma, elini uzattın.. Sıkmıyorumdur umarım anlattıklarımla.. Seni kendime yakın gördüğümdendir anlattıklarım. Bekli de uzun zaman sonra beliren duygularım beni sana çekti bu sessiz haykırışlarla….
Aradan kısa bir zaman geçmesine rağmen çok iyi dost olmuştuk. Ona söylediklerimden sonra benden hoşlandığını hissetmiştim ve uzun bir zaman sonra ilk defa duygularımla hareket edebilmiştim. Artık kalbimin titrediğini hissedebiliyordum. Galiba aşık oluyordum…. Zaten beni evine davet etmekle bana tam bir güven duygusuyla ona bağlanacağımın hissiyatını aşılamıştı bile… Çok sevinmiştim. Evet düşündüğünüz gibi oldu. Güzel bir birlikteliğe yelken açmıştık. Artık hayatımın geri kalanında sadece onunla olmayı düşünüyor ve onu diliyordum tıfıl sevişlerimle.
Birkaç gün sonra onun doğum gününün olduğunu öğrendim. Onun adına müthiş bir gün olabilmesi için elimden geleni yapmalıydım ve yaptım da. (peki ya siz ne yapmazdınız…)
Onun yüreğindeki mutluluk, yüzündeki gülücükle beliren gamzesiyle ve gözlerindeki parıltıyı görmek benim için yeterliydi…
O geceyi benim evimde geçirdik. Sabah uyandığımda onu yanımda göremedim ve o an paniğe kapıldım yersiz ama haklı bir hisle. Oysa bana kahvaltı için yataktan kalkmış, yanıma çağırdım ve ona: “Dışarı çıktığından beri gözüm kapıda, sanki hiç dönmeyecekmişsin gibi yersiz bir duyguya saplanıp kaldım.” Diye söyledim. Anladım ki yokluğunda geçen bir an bir asırmış meğer farkına varamamışım. Senin bendeki değerini anlayamamışım. Sensiz hiçbir şeyi

[1] 2 >>