Ondan ayrilmagimdan 2 il kecirdi. Amma men buna ayriliq deye bilmirdim. Onu cox sevirdim, o da meni onu sevdiyim qeder sevirdi. Bizi lenet olasi pul, var-dovlet ayirdi. O cox imkanli idi. Bu cur soz-sohbetler ve aileler bizim bir yerde olmagimiza engel oldu. Ondan sonra her sabahi onsuz acmaga basladim.
Bir gun berk xestelendim, xestexanaya dusdum, hekimler problemin ureyimde oldugunu soyledi. Apresiya olunmali idim, eks teqdirde yasamaq sansim yox idi. Amma apresiya ucun lazim olan basqa urek yox idi, kim ureyini mene feda ede bilerdi ki? Umidsizlik icinde yatagimda son gunlerimi yasayirdim.

Amma bu son gunler menim ucun sirin gunler kimi kecirdi. Cunki her animi onu dusunerek kecirirdim. Butun gun dusunurdum, goresen o hardadir, ne edir, kiminledir, onu incitmirler ki? Sanki urek xestesi deyilem, sevgi xestesiyem. Sanki problem ureyimde yox ruhumdadir, sanki meni inciden ureyim deyildi, sevgilimden ayri qalan gunlerimdir. Onu son defe gormek isteyirdim, son defe opub, ona gulumseyib, ona sevdiyimi deyib gozlerimi yummaq isteyirdim.
Bir gun hekim iceri girdi ve menimcun bir ureyin tapildigini dedi. Apresiya olundum. Emeliyyat ugurlu kecdi.
Yeniden gozlerimi acanda onu xatirladim, amma o yox idi yanimda. Sanki bu dunyaya onu yeniden gormek ucun qayitmisdim. Qeribe hal bas verirdi, dunyani artiq basqa cur sevirdim, sanki dunya da meni sevirdi. Her gece yuxuda onu gorurdum, aniden ayilirdim, onun yanimda oldugunu hiss edirdim, amma onu gore bilmirdim. Bu cur hisler, bu cur urek agrilari meni geceler yatmaga qoymurdu.
Hekime dedim. Hekim urek apresiyasinin agir emeliyyat olundugunu ve bunun bir muddet davam edeceyini soyledi. Daha sonra hekim mene bir mektub verdi. Bu mektubun men xeste yatarken verildiyini ve apresiyadan sonra mene verilmesi soylenilmisdi.
Mektubda onun qoxusu var idi, bu onun yazisi idi. Hesretle, illerle gozlediyim insanin mektubu idi. Mektubu acdim ve ellerim titreyek bu kelmeleri oxudum.
Yeniden dunyaya xos geldin sevgilim. Sennen

[1] 2 >>