Sonsuz aşk

Bir Pazartesi günüydü,Aralık’ın son haftası. Kaderleri bir otobüs durağında birleşti,belli ki kız çocuğa kapılmıştı fakat ne yapsam acaba diye tereddüt içindeydi. Çocuğun da aklından geçiyordu ‘’gidip konuşsam mı acaba?” diyordu,fakat o da korkuyordu,korkusu gözlerinden belliydi. Ya reddederse korkusu vardı ikisinde de.

En sonunda kız tüm cesaretini toplayıp çocuğa “Egekent otobüsü geçer mi” diyebildi ancak. Çocuk da ne diyeceğini şaşırıp kızın güzelliğine kapılmış,aptallaşmış bir biçimde “geçmiyor” dedi. Sonradan toparlayıp kendini “geçiyor,siz de mi Egekent’te oturuyorsunuz” dedi. Kız “nasıl yani sizde mi” dedi.
Baktılar birbirlerine aptalca,sonra da ikisi birden başladı gülmeye,kız aynı yere gitmenin de verdiği cesaretle “tanışalım mı???” dedi. Çocuk “ah pardon! Tabi ben Tamer” dedi, “ya siz?”. Kızın gözleri parladı bir anda,”ben de Selen” dedi. Bir süre beklediler önce ve ikisi beraber “memnun oldum” dediler,gülüştüler sonra. Otobüs geldi, Tamer; “buyur,önden bayanlar” dedi ve Selen’e yol verdi. Selen sevinmişti Tamer’in böyle bir şey yaptığına,uçarak girdi otobüse,tabi Tamer de öyle! Otobüsün içi boş sayılırdı,daha rahattılar ikisi de. Tamer atladı hemen; “okuyorsun herhalde?”. Selen; “hayır,sekreterim ben” diyebildi. “Sen çalışıyor musun,yoksa…Tamer; “evet çalışıyorum,şurada pizzacının orda küçük bi bürom var,muhasebeciyim” dedi. Egekent’e yaklaşmışlardı,Tamer cep telefonunu isteyecek oldu,vazgeçti sonra”ya vermezse” diye. Tamer aklından bunları geçirirken Selen de Tamer’i gözlüyordu.”Ne oldu,bir terslik mi var” dedi. Tamer “yok hayır,bir şey düşünüyordum da,özür dilerim” dedi. Egekent’e gelmiş sayılırlardı,ikisinde de “acaba nerde inecek” düşüncesi vardı. Tamer “sen nerde inersen ben de orda inerim” diye geçirdi aklından. Selen’in aklından da aynı düşünce geçiyordu ama “ya benim evime uzaksa nasıl gelirim bu karanlıkta kendi evime” diye vazgeçmeye çalıştı ama nafile,gönlüne söz dinletemiyordu. Şimdi ikisi de nerde ineceğini merak

[1] 2 3 >>