Kalbimi Açtım Sana Belki Duyarsın Diye....

Neden ben diye bir şey sorma… kim bu Mehmet ne yer ne içer anlatayım….
08 Mart 1985 yağmurlu bir Cuma gecesinde Bergama hastanesinde gözlerinde yaşlarla açmış. Açmış ama sen sor nasıl açmış. Doktorlar ilk etapta bebek ölür anne %50 yaşar demişler. Babaanne de almış getirmiş eve. İlk 6 ay babaanne kucağında ve bi damla anne sütü içmeden geçmiş. Sonra ailenin en kıymetli evladı oluvermiş. Küçük tefek kazalarda Azrail ona hayatın ne demek olduğunu anlatmaya çalışmış. Sonra lise derken üniversite çıkmış. Tabi o sıra aile ile başlamış problemler. Derken 18 yaşında Azrail bi sürpriz yapıp hayatı daha iyi anlamasını sağlamış. Babasını koparıp almış. Sonra yokluğun hayatın acının kısaca babanın ne demek olduğunu anlamış. Bayramların öteki yüzünü görmüş. Yada en mutlu bi gün düşün…. Mesela düğün. İnsan tüm sevdiklerinin arasında aradığı tek kişiyi düşünmüş Mehmet. Sonra bunalmış bi gece. Yaşadıkları karşısında yenik düşmüş hayata. Beklide o gece ölüm ona daha güzel daha çekici gelmiş. İntihar etmiş. Ama Azrail gülmüş ve daha çok toysun demiş. Dile kolay 21 sene bıkmış hayattan. Neresi toy ki bu çocuğun. Hem kimin umurunda.
Ümitlerini bi paket yapıp 21 sene önceye göndermiş. Doğmadan önceki günlere. Bazen bunalır bazen coşar. Sen sadece sempatik yada mutlu yanını görürsün mehmetin. Ama içinde kopanları bilmezsin. Bilme. Ne fark eder ki bi Mehmet acı çekiyor. Kader böyle yazmış böyle gidiyor. Daha sonraları çok içerdi. Bazen evinin yolunu unutur sığınacak tek kapısı halasına kaçardı. Bitmiyor hiç gönül dertleri. Askerlik bitmiş bi dala tutunmaya çalışmış ama elini uzatırken o dal kopuvermiş. Hayatında yaşayacağı bi gün daha gitmiş. Ama o dal her gün hiç kopmamışçasına koca bi ömür gibi gözlerine bakıyor. Belki bi melek ama sözleri Azrail’den daha acı verici. Dünyada kaç ölüm kaç zulüm var bilemezsin. Bilme. Ben uğrunda içimde ne umut öldürdüğümü hiç bilme. Sen bir gece yastığa başını koyduğunda sadece düşün. Ben uğrunda

[1] 2 >>