sonra yine delikanlının yanından geçmeye çalıştı ama çarpıştılar. İkisinin de gazeteleri ellerinden düşmüştü. Asıl çarpan genç kız olduğu halde delikanlı özür dileyip duruyordu. Genç kız, telaşlı, sakar haldeki delikanlıdan önce davranıp gazeteleri yerden aldı ve sakinleştirmek ister gibi yumuşak bir sesle; “-Asıl ben özür dilerim, ben size çarptım.” diye gülümseyerek gazeteyi uzattı. Delikanlı hiçbir şey söyleyemedi, dili tutulmuştu sanki.

Genç kız duraktaki eski yerine geçti. Duraktaki diğer insanlar, iki genç arasında başlayan fırtınadan habersizce gelecek otobüsün yoluna bakıyordu sadece.

Genç adam, içinde büyük bir heyecanla kıpırdayıp duruyor, kendi kendine konuşuyordu; “-Ölüm mü var yahu, gidip konuşsam, tanışsam. Sanki o da bana gülümsedi gibi…” diye içi içini yiyordu. Cesaretini bir türlü toplayamıyordu.

Her iki gencin otobüsü aynı anda geldi, öndeki otobüse genç kız binip uzaklaşırken, yüzündeki gamzeli gülüş yerini hüzne bırakmıştı.

Genç adam da otobüsüne binmiş, kendini teselli ediyordu; “-Yarın cesaretimi toplayacağım, mutlaka konuşacağım” diye düşündü, içine güvenden kaynaklanan bir huzur ve gülümseyiş yayıldı.

Genç kız, yanlış otobüse binip yarı yolda indiği için ilk ve son defa geldiği durağa ağlamaklı gözlerle baktı. “-Beni beğenseydi, en azından peşimden bu otobüse gelirdi” bakışlarını, delikanlının başka yola sapan otobüsüne çevirdi. “-Neyse, en azından telefonumu yazdığım gazete ile onunkini değiştirmem iyi oldu.” Gülümsedi; “-Beğendi beni, bakışları yalan söylemez, beğendi beni, gazeteye yazdığım telefonumu görünce mutlaka arayacak”. Gülümsemesi yine gamzelerle süslenerek düşündü; “-İmza olarak –duraktaki kız- yazmam iyi mi oldu acaba”.

Delikanlı, genç kızın uzaklaşan otobüsünü köşeden kaybolana kadar izledi, “-Yarın mutlaka.. mutlaka konuşacağım” dedi. Otobüsten indiğinde gazeteyi oturduğu yerde unuttuğunu fark etti ama gazete filan umrunda değildi, gamzeli bir gülüş gözlerinden gitmiyor, başka bir şey düşünemiyordu zat

<< 1 [2]