neden yoktu. Sevincim, üzüntüm, mutluluğum, her şeyim olmuştu O…. Böyle birini neden terk etmek için uğraşacaktım ki? İlk günden daha yemin etmişti bana; benden başka kimsenin olmayacağına. Nereden bilebilirdim ki, ayrılık çanlarının böyle erken çalacağına. Daha bir ay bile olmadan gelip kapıya dayanacağını. Evet tam gerçek aşkı, aradığım sevdayı buldum derken, o beni bıraktı. Ve artık yalnızdım. Korkunç bir acı kaplamıştı içimi. Yol yakınken kurtulduğuma sevinmem gerekirken, ağlamaktan yenik düşmüştüm bile çok kısa süre içinde. Adına şiirler yazdığım, ismini benliğime, sevgisini kalbime kazıdığım o yakışıklı yoktu artık. Ben unutmanın yollarını ararken, hatıraları bana unutturmamayı öğretiyordu. UNUTAMADIM. Beklide kendisi unutmak için hiç uğraşmadan unutmuştu bile beni. Ya ben? Ben ne için tüketiyordum kendimi? Ve sonra… Tekrar çıktı karşıma. Bensiz yapamadığını, yapamayacağını söyledi. Bende onsuz yapamazdım. Aynı düşünceyle ayrılan ellerimiz birleşti. Sımsıkı sarıldık birbirimize. Yıllardır unuttuğum mutluluğu yeniden tattım onunla. Kaybettiğim aşkı kazandım. Ama sonra… Tekrar bitti… Hiç anlamadığım bir sebepten dolayı tekrar ayrılık girdi araya. Aynı şehirde, aynı mahallede otururken biz yine ayrıydık. Sonra askere gideceğini öğrendim. Son geceyi hiç unutamam. Nasıl vedalaşmıştık. Arayıp gideceğini ve beni görmek istediğini söyledi. Saat gece 11e 5 vardı. 11:30da otobüsü kalkacaktı. Evden nasılda fırlayıp koştum mahallenin başına. Evdekilerin bir şey söylemesi benim için önemli değildi. Onu görmek istiyordum son bir kez de olsa. Yanına vardığımda gitmek istemediğini gözlerinden okuyabiliyor, fakat kulaklarımla işitemiyordum. Gözlerim doldu, ağlamak istemiyordum. Sarıldık yine sımsıkı. “BİTECEK” dedi. “DÖNECEĞİM” dedi. Ama BEKLE demedi bana. Bende “BEKLEYECEĞİM” diye haykıramadım arkasından. “GİTTİ…” Çalan korna sesleri uzaklaştırdı onu benden. Artık aynı şehirde ayrı değil, ayrı şehirlerde birlikteydik. Çünkü biz birbirimizden ayrılamazdık. Ayrı

<< 1 [2] 3 4 5 >>