yaşayamazdık. Çok ayrılıp barıştık. Ve her ayrıldığımızda ona inat başkalarını buldum. Fakat olmuyordu. Yeri dolmuyordu işte. Her seferinde, bu defa kesin bitti diyor, fakat bir türlü ondan kopamıyordum. Ona askerdeyken gönderdiğim bir mektupla sayısını unuttuğum bir ayrılığı da ben yaşattım. Ve teskeresine 17 gün kala terk ettim onu. Nasıl yaptım bunu bilemiyorum. Fakat bu pişmanlığımı içimde götürecektim. Çünkü bu sefer giden o değil, ben olacaktım. Roller yine aynıydı… Fakat kahramanlar yer değiştirmişti. Üniversiteyi kazanmış, 2 yıl doğduğum, büyüdüğüm, yaşadığım şehrimi; aşkımı; sevdamı, hatıralarımı, onunla ilgili olan bütün anılarımı ona bırakarak 2.ye onu terk edecektim. Bu üst üste vedalarım onu da yıkmıştı. Arkadaşlarından haberlerini alıyordum. Oda tükenmişti. Benim 2 yılda tükendiğim gibi. Artık kararımı vermiştim. Aramayacaktım. Çünkü o liseli saf kız gitmişti. Liseli büyümüştü artık. Üniversiteli olmuştu. Akıllanmıştı. Biten sevgiler için gözyaşı dökmeyecekti. Gururunu çiğnetmeyecekti. Her ne kadar sevse de, yaptığı hatalardan pişmanlık duysa da, aramayacaktı. Peki nereye kadar sürecekti bu…? Nereye kadar dayanabilecekti onsuz yaşamaya. Evet dayanamadı…
Bir kez daha gururumu ayaklar altına alıp aramıştım onu. Sanki onu teskeresine 17 gün kala bırakan ben değilmişim gibi o kadar tatlı bir sesle konuştu ki benimle. Yine bensiz olmadığını söyledi. Ne olursa olsun oda bana kızamıyordu. Bizim yollarımız ayrılsa da bitiremiyorduk içimizde birbirimizi… Tüketemiyorduk sevgimizi. Bu şekilde 4 yılımızı geçirdik. Yeri geldi güldük, yeri geldi sarılıp ağladık. Küstük, barıştık. Fakat ne olursa olsun birbirimize delice aşıktık. Evlilik planlarımızı bile yapmıştık. Evlendikten sonra kot yasaktı. Etek giyecektim. Pantolon ise kumaş giyebilirdim. İkimizde çocuğumuz için çalışacaktık. Kendi geleceğimiz bitmişti, çocuğumuzun geleceğini düşünmeye başlamıştık. Evlenip mutlu olacaktık biz be… bizi çekemeyenlere, kıskananlara bunun bir heves değil, gerçek sevgi olduğunu

<< 1 2 [3] 4 5 >>