gösterecektik…
Yapamadık. Birbirimize verdiğimiz sözleri tutamadık. Çünkü biz ayrı yaşamaya mahkum edildik. Biz bu hayat yolunda beraberce koşarken, yolumuza dikenler döktüler. Bizi çekemeyenler bizi yendiler. Biz bu aşkı sürdüremedik. Ben onu yalnız bırakmam diye and içmişken, en kötü gününde yanında olamadım. O korkunç bir kaza geçirmiş, vücudu ve yüzü fabrikada ki kazan patlaması sonucu yanmıştı. Ve o İzmit’te hastanelerde koştururken ben ondan 400 kilometre uzakta başka bir şehirde, Balıkesir’deydim. Hastalığı boyunca haber alamadım. Ev telefonlarına çıkmıyor, cep telefonunu başkalarına açtırıyordu. Yüzünün yanmasından dolayı benimle birlikte olmak istemediğini söylüyormuş. Herkese onu unutmamı söylüyormuş. Artık benimle olmak istemiyormuş… Çok dua ettim. Aradan aylar geçmişti. Ve telefonlarıma çıkmamakta ısrarlıydı. İyileştiğini duydum. Ama onu duyduğum gün bir şey daha öğrendim. Artık aşkımız gerçekten bitmişti,. İşte o gün son noktayı koyduk ve son kez çektik ellerimizi ellerimizden. Artık sağlığı yerine gelmişti. Ve ailesi onu kendi yakın çevresinden biriyle evlendirmek istiyordu. Evde yalnızdım. Tüm duvarlar üzerime geldi o anda. Çerçeveletip vitrine koyduğum fotoğrafımızı aldığım gibi duvara attım. Her yer cam parçası olmuştu… içip içip kendime geldiğimde ise artık kolumu hissetmiyordum. Bileğimin acısı tüm kolumu uyuşturmuştu. Artık o benim değildi ya… böyle güzel başlayan bir aşkın ihanetle biteceği aklıma gelmemişti hiç. Neyin bedelini ödüyorum bilmiyorum. Ama bildiğim bir şey var, biz bu aşkı silemeyiz içimizden. Çünkü izlerini bıraktık kendimizde. O yüzünde, ben bileğimde. İkimizde yaşıyoruz, ama ayrı ayrı ne kadar yaşayabiliriz aşkı…. Oda mutlu değil biliyorum… Bende denedim ama ondan sonra olmadı kimse. Biz bu devrin Leyla ile Mecnun’u olmak istemiyorduk. Sadece kavuşmak istiyorduk… olmadı, kavuşamadık. Aşk katilleri öldürmek istese de sevgimizi biz yaşatmak için uğraşmıştık. Başaramadık. Yine kötüler kazandı bu savaşı… Biz kaybettik… Hem

<< 1 2 3 [4] 5 >>