sEVGİ İNANMAK DEMEKTİR!

Mehmet, hatıralarını , çocukluk ve gençlik yıllarının en güzel anılarını, ailesini ve en önemlisi Zeynep’ini geride bırakıp, virajlı dağ yollarından yavaş yavaş İstanbul’ a doğru ilerliyordu. Köyünden, yöresinden uzaklaştıkça bitki örtüsü değişiyordu. Mehmet, on sekiz yaşına kadar sadece belli bitki türlerini görmeye alışıktı. Bu değişim onu hem biraz heyecanlandırıyor hem de tanımadığı bu yerleri gördükçe içi ürperiyor, otobüse bindiğinden beri içine yerleşen yalnızlık duygusu biraz daha artıyordu.
Yola çıkalı üç saat olmuştu, daha beş saatlik yolu vardı. Düşündü, bu uzun yol ancak uyuyarak geçerdi. Başını cama yasladı. Hızla geçip giden ağaçları, elektrik direklerini seyrederken uyuyakaldı.
Beş yaşındaydı. Köyün dar sokaklarında Mehmet ve onun yaşlarında on kadar çocuk saklambaç oynuyorlardı. Mehmet her zamanki gibi dikkatsizdi ve bir gün önce yağan sağanak yağmurun bıraktığı su birikintisini görmedi. Annesinin zor zahmet yıkadığı, güneşten hafif rengi solmuş tişörtünü ve yıpranmış pantolonunu çamura bulayıverdi. Eve gittiğinde annesi onu kızgın bir ifadeyle karşıladı ancak Mehmet’in kömür rengi gözlerindeki masum ışıkları görünce yumuşadı. O gözlere bakıp kızmak mümkün müydü ki zaten…
İki yıl böyle oyunlarla geçti ve Mehmet ilkokula başladı. Okulu, evlerinin tam arkasındaydı bu yüzden ulaşım sorunu yoktu. Ortaokulu da köyünde okuduktan sonra tüm hedeflerini liseye ve ondan sonra da üniversiteye yoğunlaştırmıştı. Lise, köyünden elli kilometre uzaklıktaydı ama Mehmet, bu sorunu dert etmiyor ve fedakar babasının umutlarını boşa çıkarmamak için derslerine dört elle sarılıyordu. Fakat ön sıradaki Zeynep’i gördüğünde aklından tüm dersler uçup gidiyor, daha önce yaşamadığı bu duyguya bir anlam veremiyordu. Zeynep de aynı durumdaydı aslında. Birbirlerine açılmaları zor oldu ama sonunda Mehmet için Zeynep’le birlikte toz pembe günler başladı. Birbirlerine çok uyumluydular. Ne hissettiklerini konuşmadan anlayabiliyorlardı. İkisinin de

[1] 2 3 >>