hayali üniversiteyi okuyup, meslek sahibi olmak sonra da evlenmekti. Bu hayaller lise son sınıfın ilk döneminde gelen acı bir haberle yıkıldı; Mehmet’in babası ölmüştü. Hayatta en çok sevdiği, değer verdiği, örnek aldığı, okuması için bütün fedakarlığı gösteren babası artık yoktu. İki kız kardeşi ve annesine bakmak Mehmet’e kalmıştı. Lise öğrenimini, üniversite hayallerini ve Zeynep’ini arkada bırakarak İstanbul’a çalışmaya gidiyordu. Zeynep ile ayrılmaları çok zor olmuştu. Zeynep, Mehmet’e sürekli, ‘Üniversiteyi okumaya İstanbul’a senin yanına geleceğim, hayallerimizi gerçekleştireceğiz unutma sevgi inanmaktır!’ diyordu.
Mehmet birden sarsıldığını hissetti. Hala az önce gördüğü rüyanın etkisindeydi. Otobüsün İstanbul yakınlarında mola verdiğini sonradan fark etti. Kendine gelebilmek için büfeden sert bir kahve aldı. Zeynep’in sözleri hala kulaklarında çınlıyordu. Bu sözlere inanmak istiyordu, hem de çok… Fakat babası öldüğünden beri kendini çok bitkin hissediyordu. İnancını kaybetmişti artık. Tek hedefi İstanbul’a gider gitmez kalacak bir yer bulup gazeteden işaretlediği iş ilanlarına gidip bakmaktı. Öyle de yaptı. Ancak hangi kapıyı çalsa en azından lise diploması istiyorlardı. Mehmet’in gün geçtikçe umutları azalıyordu. Elindeki parası onu burada bir hafta daha idare ederdi ama ya sonra… Bunları düşündükçe içindeki sıkıntı daha da artıyordu. Tam umutları tükenmek üzereyken bir fabrikaya işçi olarak alındı. Mehmet, büyük bir gayretle çalışıyordu. Öncelikle yaşayabilmesi için gerekli olan şeyleri tamamladı. İlk üç ay maaşını kendi ihtiyaçları için kullandı ve işlerini yoluna soktu. Fabrika dolgun bir maaş vermese de babasının kazancından fazlaydı bu para ama yinede yetmiyordu. Bunu düşündükçe babasına olan minnettarlığı bir kat daha arttı.
Bir yıl böyle geçti ve Zeynep’ten en sonunda haber geldi. İstanbul Üniversitesi okul öncesi öğretmenliği bölümünü burslu olarak kazanmıştı. Mehmet’in yüreği huzurla doldu. Bir yıllık hasret bitiyordu. O gün fabrikaya büyük

<< 1 [2] 3 >>