bir neşeyle gitti. Bu sevinç onu dikkatsizliğe sürükledi ve sağ kolunu makinenin içinde buluverdi. Fabrikadaki işçilerin yardımıyla hastaneye götürüldü ama ne yazık ki çok geçti. Mehmet’in artık tek kolu vardı. Bu halde fabrikada çalışması imkansızdı. Daha dün sabah yüreğinde yeşeren umutları sağ kolunu kaybedişiyle beraber solmuştu. Mehmet yine karanlıklar içindeydi.



Zeynep bir hafta sonra geliyordu ancak Mehmet’in yüreğinde sevinç yerine derin bir sızı vardı. Zeynep onu bu halde kabul edecek miydi? İşsiz, lise diploması bile olmayan üstelik tek kollu bu adamı kim severdi ki? Artık bir yarısı yoktu, Zeynep de giderse ne yapardı? Fakat Zeynep böyle düşünmüyordu. İstanbul’a gelirken Mehmet’e olanları haber almıştı ama sevgisinde bir gram eksilme yoktu. Çünkü Zeynep onun kalbinin güzelliğini seviyordu. Başına ne gelirse gelsin o kalpte sevgi oldukça her sorunun üstesinden gelebileceklerine inanıyordu.
Zeynep İstanbul’a vardığında garajda gözleri Mehmet’i aradı ama göremedi. Çünkü Mehmet son bir haftadır kendini eve hapsetmiş, yalnızlığı seçmişti. Fakat Zeynep’in onu bırakmaya hiç niyeti yoktu. Mehmet’in aylar önce verdiği adrese gitti. Kapıyı ısrarla çaldı. Uzun bir bekleyişten sonra Mehmet istemeye istemeye açtı kapıyı.
İşte bir yıldır hasretle beklediği Zeynep’i karşısındaydı. Ona sarılmak, özlemini doyasıya gidermek istiyordu ama tek koluyla ona sımsıkı sarılamayacağını, Zeynep’in onu istemeyeceğini düşünüyor ve bu suskunluğun bir an önce bitmesini bekliyordu. Zeynep ise Mehmet’in bu halini doyasıya izledi. Neler düşündüğünü hissedebiliyordu. Daha fazla bekletemezdi Mehmet’i çünkü kıyamazdı. Biraz önce Mehmet’in yapamadığını yaptı ve boynuna atladı. Mehmet’in duyguları karmakarışıktı. Sevinci, hüznü, hasreti aynı anda yaşıyordu ama öylesine mutluydu ki az önce geçmesini istediği zamanın şimdi durmasını, öylece kalmasını istiyordu. Ve o anda ikisinin de aklından tek bir söz geçti:
Sevgi inanmak demektir!...

<< 1 2 [3]