zafer->geçecek.inan bana geçecek..(uzun ama cok harıka)

Geçecek, inan bana geçecek...”
“Öyle çok istiyorum ki geçmesini...”
“Biraz daha sabret ne olur, hem bak yanindayim ben... Ayni duygulari sen beni terk ettiginde ben de yasadim, o yüzden çok iyi anliyorum seni...”
“Bilmiyorum, sen olmasan ben ne yapardim...”

Yattigim yerden dogrulup bir sigara yakiyorum. Gecenin kör bir vakti. Hep bu saatlerde onun yüzüyle uyaniyorum. Aci bir silkinisle. Sanki karanlik, dalgali bir denizde bogulmak üzereyken... Böyle anlarda ölüm çok sefkatli geliyor bana. Kollarina atilmak istiyorum onun. Bu aciyi yasamaktansa ölümün sefkatine siginmak istiyorum... Elimde sigara odamizin tavanini seyrediyorum. Elektrikli sobanin kizil yankisi vuruyor tavana, duvarlara... O kizil yankida onun yüzü dolasiyor. Bazen gülümseyerek yaklasiyor, bazen kayitsizca solup gidiyor. Neden silemiyorum onun yüzünü zihnimden, bunu anlamakta zorlaniyorum. Onu unutmak için neler vermezdim oysa. Ömrümde hiçbir yüz bu denli saplanti haline gelmemisti. Eskiden saplantilarimi belli bir sinirin içinde tutardim, onun hayatima hükmetmesine izin vermezdim. O saplantilar simdiki gibi hayatin disina sürüklemez, bu denli derin bir boslugun önünde tutmazdi beni... Olsa olsa tatli bir iç agrisi, soylu bir hüzün katardi hayatima...
Bu iç agrilari, bu soylu hüzünler hayatima gizli bir sevinç bile katardi. Hizlanirdi ömrüm... Öyle derinlesirdi ki kalbim, olacaklari önceden tahmin ederdim... Oysa simdi hayatim ellerimin arasindan kayip gidiyor. Her gece bu saatlerde tam bir boslugun derinligine savrulurken can çekisir gibi ve kan ter içinde uyaniyorum... Uyaninca, hayatta oldugumu yeniden hissedince, ölmedigimi anlayinca tuhaf bir sevinç duyuyorum. Eksik, aci, buruk bir sevinç bu...

Sen de benimle uyaniyorsun. Niçin derin bir aciyla uyandigimi bilerek... Bir boslugun önünde nasil can çekistigimi, yanimda senin oldugunu anlayinca nasil mutlu oldugumu, varligina nasil ihtiyaç duydugumu bilerek uyaniyorsun...

[1] 2 3 ... 15 >>