insani olursa olsun, beklentileri nasil sekillenmisse sekillensin, er geç bir gün beni anlayacak ve onunla her konuda anlasacagiz, yalanina kendimi inandirmaya çalisiyordum...
Çocuk kalmislik bir yerde buydu... Inanmak istediklerine inanmak, hayati ve gerçegi kafasinda yarattigi gibi yasamaya inat etmekti... Ve çogu kez iyi bir sey degildi. Bir masumiyetin yasanmasi gibi görünse de içinde hayli bencillik, hayli acimasizlik tasiyan bir duyguydu...

Iste ben de içimdeki çocugun sesine uyup ve seni kaderine terk edip kafamda yarattigim bir senaryonun pesinden gitmis ve tipki o kapildigim ve hiç aklimdan çikmayan filmlere, romanlara benzer bir ask yasamaya çalismistim... Ve gittigim yerde karsilastigim insani ve olaylari yarattigim senaryoya uydurmaya çalistikça kendimden ve hayattan her geçen gün biraz daha uzaklasmis ve tam kaybolacakken yeniden sana geri dönmüstüm... Belki de hiç geriye dönemeyebilirdim... Yarattigim senaryonun, kurgulari içinde kendimi sonsuza dek kaybedebilirdim...

Saskin ve acemi bir trapezci gibiydim bu hayatta... Hep öyle oldum... Sen beni simsiki tutmusken, yeni ve farkli bir sey yasamak adina, üstelik karsimdakinin kim oldugunu bile bilmeden, dahasi onu tanimak için hiç ugrasmadan ellerimi senin ellerinden koparmis ve onun beni simsiki tutacagi yanilsamasina kalbimi inandirarak kendimi bosluga birakmistim... O boslukta onun ellerini çaresizce ve umutsuz bir umutla aramis, tam bosluga düsecekken son bir gayretle geriye dönmüs, orada ellerini görmüs ve onlara yeniden simsiki sarilmistim...

Asil simdi, tam bosluga çakilacakken ellerimi hiçbir sey olmamis gibi yine simsiki tuttugunda daha iyi anliyorum bir zamanlar sana neden tutkuyla baglanmadigimi... Çünkü sen hep vardin... Bana yoklugunu hissettirmedin ki... Içimdeki çocukluga güvenip seni ne kadar kirip incitsem de,seni her aradigimda yine o biraktigim yerde hep ayni yogunluktaki sevginle beni bekliyordun... Seni birakip gittigimde içindeki özlemin acisiyla hep kösene çekilip

<< 1 ... 10 11 [12] 13 14 15 >>