sana dönecegim günü bekledin... Hiç farkli yüzlerle çikmadin karsima... Bir baskasinin varligini hissettirip kiskandirma oyunlariyla beni kendine baglamaya çalismadin... Beni olmadik zamanlarda kirip incitmeye, egomu yaralamaya çalismadin... Aslinda bunlari yapanlardan çok daha iyi biliyordun bu oyunlari... Insanlar kendilerini kirip incitenlere, egolarini yaralayanlara tutkuyla baglaniyor ve onlari bir daha hiç unutmuyorlardi biliyordun... Ama bunlari bilsen bile senin için asil olan, insanin sevdigini bile isteyerek asla kiramayacagi, onu kendisine tutkuyla aglamak için bile olsa seven insanin bunu yapmayi asla düsünemeyecegiydi...

Sevmek senin için birçoklarinda oldugu gibi bir kendi kendini tatmin oyunu degildi... Sevilmek kadar ve belki de ondan daha çok sevmekti senin için önemli olan. Bu yüzden seni terk edip bir baskasina gittigimde hayatina hemen bir baskasina almayi hiç düsünmedin...

Sevmek böyle bir seydi çünkü... Insan sevdiginden ayrildiginda uzun, çok üzün bir süre bir baskasini sevemez, hayatina alamaz, ona baglanamaz, kösesine çekilir, acisiyla, özlemiyle bas basa kalirdi... Baskalari nasil ve ne yasarsa yasasin ask senin bir için bir yenme, yenilme oyunu degildi... Sonsuz bir teslimiyet, sonsuz bir inanisti... Çünkü o baskalari için sevmek sadece egolarin çarpismasindan baska bir sey degildi... Elde etmek, kazanmak, yenmek... Hirslarin tatmininden ibaretti... Elde ettikleri, kazandiklari anda istediklerine kavusuyor, ele geçirdiklerinin, yendiklerinin cazibesi aninda soluyor, bir baskasini daha ele geçirmek, onu kazanmak için yeni bir savas oyunu baslatiyorlardi... Bu savas oyununda sevmek, kendini tutkuya kaptirmak karsi taraf için güçsüzlük sayiliyordu... Oysa asil güç sevilebilmek için girisilen onca oyunda degil, sonu ne olursa olsun yine de sevebilme cesaretiydi... Belki de onlar gibi beni böyle kosulsuz sevdigin için seni güçsüz biri sanmis, bu savas oyunlarindan hiçbirini oynamadigin için sana tutkuyla baglanmamistim... Oysa asil

<< 1 ... 11 12 [13] 14 15 >>