oydu... Roller degismis, bu defa kölece baglanan ben olmustum...

Bana onca sey katmis, onca özverilerde bulunmus olmana ragmen, o ise benden çok sey alip götürmüs ve benim için neredeyse hiçbir fedakarlikta bulunmamis oldugu halde, eger bir gün ansizin bu sehirde bir deprem olursa önce kimi ararim, diye aklimdan geçirdigimde, bunu söylemek su an öyle aci veriyor bana, ama itiraf etmeliyim ki önce onu arayacagimi düsünmüstüm...

Iste günümüzde ask böylece kölece yasanan, hastalikli, adaletsiz bir baglanma biçimiydi... Insan böyle baglandiginda kendisine yabancilasiyor, hayatla baglarini yitiriyor, gerçekligi o kölece tutkusuna göre algiliyor, sevgi diye, ask diye derin, iflah olmaz bir yabancilasma içine giriyordu... Kendi yarattigi bir yanilsama içinde kaybolup gidiyor, ama ne zaman hayatin, ask diye baglandigi o yanilsamanin kaskati gerçegine çarptigini fark ettiginde nasil derin bir hataya düstügünü, oldugu noktadan çok daha gerilere savruldugunu görüyor... Iste o an, ben ne kendimi ne de hayati aslinda hiç tanimamisim, diyor, tipki benim gibi ruhu kötürüm oluyor, gecenin kör bir saatinde korkunç bir boslugun içine yuvarlanmak üzereyken can çekisir gibi uyaniyor ve dudaklarindan dökülen ilk sözler, Tanrim, ne oldu bana, ne oldu, oluyor...
Ne tuhaf, her gece ayni saatte ölümü özleyerek uyandigimda ve, Tanrim ne oldu bana, ne oldu, diye sayikladigimda yanimda sen oluyorsun... Iste o an pismanlik, utanç ve umudu ayni anda yasiyorum... Saçlarimi sefkatle oksayip, geçecek bunlar, inan bana geçecek, dediginde Tanrimin sen oldugunu düsünüyorum...
Bir sisin ardinda yasayan ve hep görmezlikten gelinen güven ve umutlarin, degeri bilinmeyen fedakarliklarin, ancak kaybettikten sonra anlasilan sevgilerin bütünü olan bir Tanri gibi görünüyorsun gözüme o an...

Bu gece de oldugu gibi, neredeyse seninle her gece hep ayni seyi yasiyoruz... Ben hep o kör vakitlerle zihnimden bir türlü çikmayan o yüzle uyaniyor, sonra bir sigara yakiyorum... Elektrik sobasinin

<< 1 ... 3 4 [5] 6 7 ... 15 >>