tavandaki, odamizin duvarlarindaki kizil yansimalarinda bir görünüp bir kaybolan, o hayalimde yarattigim askin can çekismesini bir süre yasadiktan sonra, senden, bana gösterdigin o kosulsuz sevgiden utanip salona geçiyor, kendime bir içki koyuyorum... Sense kederle bulaniklasan kalbimle günün ilk saatlerini seyre koyuldugum o anda yanima geliyor, karsimdaki koltuga oturuyor, beni teselli etmeye çalisiyor, bana hayati, çektiklerini, insan iliskilerini, yanilgilari anlatiyor, beni içine düsmemek için çirpindigim o dipsiz bosluktan sevgiye, umuda, yasama sevincine, yeniden eski kendime çekmeye çalisiyorsun...

Bu gece de iste ayni seyleri yasiyoruz seninle... Iste yine karsimda oturuyorsun. Ise gitmene bir iki saat var neredeyse. Seni zorlu bir is günü bekledigi halde hiç düsünmeden, hiç sikayet etmeden yanima geliyorsun... Bir iki saatlik uykuyla yine yollara düsecegini hiç dert etmeden beni yalniz birakmiyorsun... Sehpanin üzerinde duran ödenmemis faturalara bakiyorsun bir süre... Faturalarin arasina gelisigüzel bir sekilde karismis duran yazi notlarima göz gezdiriyorsun. Önümde duran takvimde isaretledigim konferans ve imza günlerimin tarihlerine kaygili ve hüzünlü bir ifadeyle göz atiyorsun...

Ve sonra gerçek anlamda hiç sevilmemis bir Tanrinin sesiyle bana sesleniyorsun: “Günlerdir yazi masana oturmadin... Bak çok yakinda konferanslarin basliyor... Faturalarin birikmis, yakinda telefonun, elektriklerin kesilebilir... Ne olur toparla kendini, o yok, o gitti, simdi sen varsin ve sen çok önemlisin, bunu hep söyle kendine, sen kendine yardim etmezsen, kimse yardim edemez, ben de yardim edemem... Bu noktaya gelmek için ömrünü verdin, ne çok çaba harcadin... Önünde koca bir gelecek var... Yazik degil mi onca emegine, onca uykusuz geçen gecelerine...”

Sen bana bunlari söylerken günesin ilk isiklari penceren içeri sizmaya basliyor. Günesin ilk isiklari önce sevgi dolu yüzüne, sonra sehpanin üzerindeki ertelenmis hayatima, sonra da benim yüzüme vuruyor... Iste

<< 1 ... 4 5 [6] 7 8 ... 15 >>