o an ben seni bir baskasi için terk edip gittigimde, senin de tipki benim gibi yalniz geçen gecelerinde, kör bir vakit uyanip elinde sigara evinin penceresinden sokagi, ise giden insanlari, günün ilk isiklarini seyrettigin saatler geliyor aklima... Bana duydugun özlemin acisiyla kivrandigin ve içinden, ne zaman geçecek bütün bunlar, o bana ne zaman geri dönecek, ya da dönmezse ben onu nasil ve ne zaman unutacagim, dedigin saatler... Bu anlarinda ben yaninda yoktum. Seni teselli eden kimse yoktu... Seninle birlikte uyanip, geçecek bunlar, ne olur sabret biraz, bak ben yanindayim, diyerek saçlarini sefkatle oksayan kimse yoktu... Bu koca sehirde karsiliksiz sevginle bir basina kaldiginda seninle sabahi karsilayip, topla kendini, o yok, o gitti, artik sen önemlisin, bunu hep söyle kendine, diyen bir arkadasin bile yoktu...

Birden bütün o anlarin, bütün o kimsesiz saatlerin içimde patliyor... Yasadigim acilar, kalbimi bulaniklastiran bu keder çok anlamsiz geliyor... Bugüne dek yasadigim bütün mutluluklarin senin mutsuzluklarin üzerine kurdugumu anliyorum... Iste o an ilahi adalete hiç inanmadigim kadar inaniyorum... Oturdugum koltuktan kalkip senin dogrulmana izin vermeden ayaklarina kapanarak, ne olur beni affet, biliyorum kalbinde açtigim yaralar kolay kapanmayacak, ama sen yine de beni affettigini söyle, söyle su an buna çok ihtiyacim var, diyorum... Birden bu davranisimdan çok utaniyor, ellerimden tutup beni ayaga kaldirmaya çalisiyorsun, ama buna gücün yetmiyor, bacaklarina simsiki sarilip gözyaslarimla ayaklarina kapanmayi sürdürünce, bu defa içinden kopan derin bir hiçkirikla, kimsesiz geçen gecelerinin kederiyle yüklü ve yillardir içinde birikmis duran gözyaslarinla sen de benim ayaklarima kapaniyor ve, ne demek affetmek, ben seni hiç suçlamadim ki, seni lanetlemedim ki, sevgimin bedelini ödedim sadece, hayat senin hayatin, ne yasarsan yasa, içimde bu sevgin oldugu sürece her zaman kabulümsün, affedilecek bir sey yok, ne olur kalk ayaga, ne olur kalk, diye

<< 1 ... 5 6 [7] 8 9 ... 15 >>