umutsuzca beklemek

gittiğin günden bu yana bilmem ne kadar zaman geçti. öyle içim acıyor ki...
sanki her seni düşündüğümde kalbime bir hançer saplanıyor.
sensizliğim o kadar büyük ki, hayatımın hiçbir anlamı kalmadı sanki...
varolan sadece hiçbir şeyle dolduramadığım büyük bir boşluk. tüm sesler ve renkler keskinliğini kaybetti, dünyayı buzlu bir camın arkasından izliyorum sanki.
göz yaşlarımı içime akıtıyorum ama burnumun direği devamlı sızlıyor...
günlük hayata devam etme zorunluluğu ise tenime iğne gibi batıyor.
oysa ben, senin göğsüne gömülmek istiyorum bir daha hiç kalkmamacasına; nefesimi senin dudaklarından almak istiyorum, beni hayata bağlayan zincirler senin kolların olsun istiyorum... sadece bir kez daha ve sonsuza dek...
ne oldu bana böyle bilmiyorum. oysa başında her şey bir oyun gibiydi benim için...
ama şimdi gerçeğin ta kendisi oldu bu sevda. hiç hazırlıksız vuruldum gözlerine...
belki de onlarda kendimden yansımalar gördüm, kim bilir?
sen gittikten sonra sanki renkler söndü, göremez oldum ayı ve yıldızları.
oysa onlardan yardım istemeye gitmiştim ta uzak diyarlara, tanrıların dağına...
gözlerimde bıraktığın boşlukta sisler oluştu, yolumu kaybettim...
ulaşamadım tanrılara, dualarım ellerimde kaldı...
rüzgarla göndermeye çalıştım onları sana... ama hiçbir cevap gelmedi...
hala dualarıma bir cevap beklerim senden, her gece yıldızların tanrılarla buluştuğu saate...
denizin köpüklerini topladım avuçlarıma. "umutsuzluğa kapılma" dedi su perileri...
ama onların hiç biri kızıl değildi... anlayamazlardı bu aşkın büyüklüğünü...
onlar aşkı sadece yunuslarla yaşarlardı... oysa ben aşkı seninle yaşadım.
sabah düşen kırağı gibi serindi her dokunuşun; ateş ve ipekten yapılmış gibiydi gözlerindeki "deli" gölgeler... "umutsuzluğa kapılma" diyor su perileri hala...
artık duymuyorum onları. rüyalara sığınıyorum artık geceleri...
oysa onlar da acımasız davranıyorlar bana, bir kez olsun yüzünü göstermiyorlar

[1] 2 >>