yayındırmağa çalışırlar, onu sakitleşdirmeye nail olmayanda ise
heç olmasa, qorxunc heqiqeti gizletmeye cehd edirler.
O, evden kenarda da şübheli elametlerle üzleşirdi: meselen, hemkarlarının çoxmenalı
baxışları, onun yaxınlaşdığını görerken susaraq, danışmamaları, adeten söhbetçil
insanların onu görcek sıxıntı keçirmesi... Ancaq Qorca özünü ele alır ve özü-özüne
suallar verirdi ki, belke ondakı bu şübheler nevrasteniyanın elametleridir. Axı, bezi
insanlar var ki, yaşa dolduqca her terefde yalnız düşmen görürler. Bir de axı, o neden
qorxmalı idi ki? O, ad-san, hörmet sahibi idi, maddi cehetden gözel temin olunmuşdu.
Teatrlar ve simfonik cemiyyetler onun eserlerini ifa etmekde iddialı idiler. Sağlığına söz
ola bilmezdi, heç vaxt da xestelenmemişdi. Yaxşı, bes ne? Onu hansı tehlüke gözleye
bilerdi? Ancaq bu cür düşünmek ona kifayet etmirdi.
Ertesi gün şam yemeyinden sonra onun heyecanı daha da keskinleşdi. Saat texminen ona
qalırdı. Növbeti qezeti gözden keçirerken o, gördü ki, Ribbentsin yeni operası sehneye
mehz hemin axşam qoyulur. Yaxşı, onda nece olur axı? Meger Cakomelli dememişdimi
ki, baş meşq texire salınmışdır? Nece ola bilerdi ki, heç kim ona xeber vermesin, onsuz
keçinsinler? Ve ne üçün teatrın rehberliyi hemişe olduğu kimi ona xüsusi devetnameler
göndermemişdi?
- Mariya! Mariya!-deye o, heyecanla çığırdı. Sen bilirdin ki Ribbentsin premyerası bu
axşamdır?
Mariya tesviş içerisinde özünü yetirdi:
- Men... men? He, ancaq ele bilirdim...
- Neyi ele bilirdin?.. Bes devetnameler? Nece ola biler ki, mene devetname
göndermesinler?
- He, he... Bes, sen zerfi görmemisen? Men onu senin masanın üstüne qoymuşam.
- Mene de heç ne dememisen, elemi?
- Men ele bildim bu seninçün maraqlı deyil.. Axı sen özün deyirdin ki, heç vaxt
getmezdin... Deyirdin onlar seni tovlaya bilmezler... Bir de ki, tamam unutmuşdum, sene
and içirem.
Qorca özünde deyildi.
- Men başa düşe bilmirem... başa düşe bilmirem, - deye o
»Eserler ve Edebiyyat Gecesi
»Oxu zalına keç