tekrar-tekrar söyleyirdi, - saat
on bire beş deqiqe işleyib... artıq gecdir...bu sarsaq Cakomelli de ki (onu ne vaxtdan beri
sarsıdan şübheler dumanı artıq seyrelirdi: sebebini heç cür anlaya bilmediyi bu tehlüke
nese de mehz Ribbentsin operasında olmalı idi. O, mechul baxışlarla gözlerini yeniden
qezete zilledi)... Aha, operanı radio ile verirler... İndi görüm kim bu imkanı menim
elimden ala bilecek!
Mariya kederli bir sesle dedi:
- Augusto, teessüfler olsun ki, radio işlemir....
- Nece yeni işlemir? Ne vaxtdan beri işlemir?
- Ele günortadan. Saat beşde men onu yandırmaq istedim, içerisinde nese “çıqq” eledi,
sonra da heç ne eşidilmedi, görünür qoruyucusu yanıb.
- Mehz bu axşam, elemi? Demeli, siz sözü bir yere qoymusunuz ki...
- Neden ötrü sözü bir yere qoymuşuq? - deye Mariya az qaldı ki ağlasın.
Menim günahım nedir?
- Yaxşı men gedirem. Haradasa bir radio tapılar...
- Yox, Auqusto... yağış yağır... özün de soyuqdeymelisen... hem de gecdir... axırı bir vaxt
tapıb bu zehrimara qalmış operaya qulaq asacaqsan, ya yox?!
Ancaq Qorca çetiri qapıb, evden çıxmışdı.
O, tek-tenha küçeleri dolaşarken hansısa bir qehvexananın parlaq işıqları nezerlerini celb
etdi. İçeride adam az idi. Ancaq bir qeder irelide, kiçik çay zalında bir deste adam
toplaşmışdı. Ve oradan musiqi sedaları süzülürdü. Qeribedir, - deye Qorca düşündü.
Radioya bele marağı yalnız bazar günleri futbol oyunları gedende görmek mümkündü.
Birden onun beyninde qefil fikir oyandı: olmaya onlar Ribbentsin operasını dinleyirler?
Yox, bu ağlasığan deyildi. Yerlerinde qımıldanmadan musiqiye qulaq asanlar onun
şübhelerinden xeyli uzaq adamlardı: eyinlerinde sviter olan iki cavan oğlan, bir yüngül
exlaqlı qız ve ağ gödekce geymiş ofisiant.
Qorca anlaşılmaz bir üzünt hiss etdi, sanki neçe-neçe günler, günler nedir, aylar ve iller
önce o bilirdi ki, teyin olunmuş bu saatda o özge bir yere yox, mehz buraya, bu
qehvexanaya gelib çıxmalıydı. Ve indi o,
»Eserler ve Edebiyyat Gecesi
»Oxu zalına keç