ağırdır… Başa düşürem…
Ezizim, üzrxahlığın yersizdir, bu, son derece tebii sayılmalıdır… Sadece men bir az anlamazam…
Sen ise o qeder xeyirxahsan ki… Sen çox, çox xeyirxahsan… Heç vaxt inanmazdım ki, buna dözümüm çatar…
Bunda heyretlenecek bir şey yoxdur. İndi lap yuxudagezenlere dönmüşem.
Eynile robot kimi geyinib evden çıxır, yene robot kimi geri dönürem…
Belke de heç sabah bu qeder dözümlü ola bilmeyeceyem… Senmi?..
Yox, canım… yox, ezizim, men sene heç neyi nöqsan tuta bilmerem… men… men… Qoy görek de…
Ne?.. Bu, çox doğal olardı… Eksine… Axı, biz…
Axı, biz heç vaxt biri-birimize yalan söylememek haqda şerleşmişdik ve eger sen sonuncu ana qeder mene bunu açıb söylemeseydin,
bu, senin cinayet işlemeyine beraber olardı. Bunu özüme qarşı amansız zerbe sayardım,
çünki menim yeterince vaxtım var idi anlayım ki… Hansı komediyanı?.. Allo!.. Kim?..
Menem komediya çıxaran, elemi?.. Sen ki, mene beledsen ve yaxşı bilirsen ki, men… Heç de yox… Yox ki, yox…
Son derece sakitem… Bu, senin gözünden yayınmazdı… Dedim ki: bu, senin gözünden yayınmazdı.
Beyem menim sesim neyi ise gizleden birisinin sesine benzeyir ki… Yox.
Men dözümlü olmağa qerarlıyam ve bele de qalacağam… Dayan görüm…
Bunlar heç de eyni şeyler deyil… ola biler, amma bedbextliyi duyub, ona her ne qeder hazırlaşsan bele, o,
adamın başının üstünü ele qefil alır ki, el-ayağın yerden üzülür…
Bir ele de şişirtme… Her halda bu duruma uyğunlaşmaq üçün yeterli zamanım vardı.
Sen ise meni sakitleşdirmeye, uyutmağa çalışırdın.
Sevgimiz xeyli maneeni aşmalı oldu. Bir an içinde qerar vermeliydik: beş il süren seadetden vaz keçek, yoxsa riske gedek.
Şexsen men heç vaxt inanmazdım ki, her şey yeniden yoluna düşer.
Bu sınırsız seadet yolunda men nelerden keçmedim…
Allo!.. he, sınırsız… Peşiman da deyilem…
Men heç… men heç neye heyifsilenmirem - heç neye - heç neye…
Sen… onda sen yanılırsan… sen… sen… sen yanılırsan…
Men… Allo!.. Men haqq etdiyimi aldım. Men delicesine
»Eserler ve Edebiyyat Gecesi
»Oxu zalına keç