yox, desteyi qoyma!.. Allo!..
Xanım qız, men hele ki, danışıram… Men seni eşidirem. Men seni çox aydın eşidirem.
He, bu, çox xoşagelmez bir şeydir. Sen eşidirsen, amma deriden-qabıqdan çıxsan da, seni eşitmirler ki, eşitmirler,
ele bil kabussan… He, yaxşıdır, çox-çox yaxşıdır. Qeribedir ki, bize bele uzun-uzadı danışıq imkanı tanıyıblar.
Adeten üç deqiqe sonra danışığı kesir, sonra ise tamam başqa nömre ile calayırlar… He, he…
İndi men evvelkinden de yaxşı eşidirem, sadece senin aparatında ne ise küy var.
Heç ele bil senin telefonun deyil… Xeberin var ki, men seni hem de görürem?
Kişinin suallarına cavab verir.
Hansı şerfini taxmısan?.. Qırmızı… düyün soldadır… köyneyinin qollarını çırmalamısan…
Sol elinde ne var? Telefon desteyi. Sağ elinde? Qelem. Bloknotda ürekler, ulduzlar, başlar çekirsen.
İndi gülümsünürsen. İsteyende men hetta öz qulaqlarımı da göre bilirem. (Celd hereketle üzünü örtür).
Yox, ezizim, mene ele baxma da… Qorxuram?… Yox, qorxub elemirem…
Bu daha beterdir… Sadece men yalqız yatmağı yadırğamışam… He… He… He… He, he… Sene söz verirem…
Men, men… Söz verirem… Bunu sene ved edirem… Sen çox xeyirxahsan… Bilmirem. Özümü güzgüde süzmekden de qaçınıram.
Vanna otağında işığı yandırmaqdan çekinirem. Dünen aynada yaşlı bir qadınla burun-buruna geldim…
Yox, yox! Heqiqetdir, üzü narın qırışlarla örtülmüş ağ saçlı bir qarıydı… Sen çox necib insansan!
Amma, ezizim, hardan idi mende ele gözel üz? Adeten senet adamları bele süni danışırlar, o da ne işe yarar ki…
Yadında, mene “bu iyrenc sifete baxın” demeyin eslinde bundan çox lezzet edirdi mene… Haqlısınız, elahezret!…
Zarafat edirdim… Eceb de söz anlamazsan ha…
Yöndemsiz olsan da, esas odur ki, meni sevirsen. Eger sen ayıq olub, üstelik, meni sevmeseydin, yeqin ki,
telefon qorxu saçan silaha çevrilerdi. İz buraxmayan, sessiz işleyen silaha… Menmi? Hikkeliyem?
Allo!… Allo! Allo!… Allo, ezizim… Haraya yox oldun bele?..
Allo, allo, allo, xanım qız. (Nömreni yığır.)
<< 1 ... 5 6 [7] 8 9 ... 17 >>
»Eserler ve Edebiyyat Gecesi
»Oxu zalına keç