telefonla, bu son on beş deqiqe erzinde sene bezi yalanlar sırıdım.
Yaxşı bilirem ki, heç bir ümid yerim ve umacağım qalmayıb, dar günde heç yalan da adamın karına gelmir,
bir de ki bu senin hetta xeyrine olsa bele, sene yalan satmağı sevmirem, bunu bacarmıram ve istemirem bunu…
Of! Ele bir şey deyil, ezizim, qorxma… Geyimimi sene tesvir etmekle ve Martagilde
yemek yediyimi demekle bir az qabaq sene yalanlar sırıdım.
Helelik dilime heç ne vurmamışam, eynimde çehrayı paltar yoxdur.
Gece köyneyinin üstünden çiynime qısa kürkümü atmışam.
Çünki senin zenginin intizarında gözümü telefona zillediyim, gah qalxıb, gah oturduğum,
gah da otaqda var-gel etdiyim bu müddet erzinde yavaş-yavaş ağlımı itirdiyimin ferqine vardım!
Ona göre de kürkümü çiynime atdım ki, küçeye çıxıb taksi tutum,yaşadığın menzilin pencereleri altında dayanıb seni gözleyim…
Bilmirem! Neyi gözlediyimi
de bilmeden, sadece gözleyim… Haqlısan… He… He, qulaq asıram… Özümü ağıllı aparacağam…
Qulaq asıram… And içirem ki, suallarına gerçek cavablar vereceyem…
Qulağım sendedir… Yox, hele ki, heç ne yememişem… Meylim çekmirdi…
Ehvalım qarışmışdı… Dünen axşam yuxulamaq üçün yuxu hebi içmek istedim: özlüyümde düşündüm ki,
eger bir neçe heb içsem, daha rahat yataram, yox, eger bütün hebleri içesi olsam, onda hemişelik yataram. (Ağlayır.) …
Düz on iki heb içdim…İlıq su ile…
Lap ölü kimi yatmışdım. Yuxuda gördüm ki, meni atıb getmisen.
O deqiqe yuxudan ayıldım, yerimden sıçrayınca bunun sadece yuxu olduğuna xeyli sevindim.
Az sonra bunun gerçek olduğunu, yalqız qaldığımı, başımın senin çiyninde uyumadığını,
aramızdaki mesafenin uzaqlığını anlayınca, bundan bele yaşamağın menasızlığına qerar verdim…
Vücudum lelek kimi yüngül ve soyuq idi, üreyim dayanmaq üzre idi, amma ölmek bilmirdim,
sonunda içimi ele qorxunc hesret sardı ki, aradan birce saat keçmemiş Martaya zeng etdim.
Yalqızlıqda ölmeye cesaretim yetmedi…Ezizim… Ezizim… Seher saat dörd idi.
Marta bize
<< 1 ... 7 8 [9] 10 11 ... 17 >>
»Eserler ve Edebiyyat Gecesi
»Oxu zalına keç