sene her gün sevirem demeyi. Mız qoymuram cümlelere. Silmirem yazandan sonra. Xeyanet edirem Oşoya. "Bir qadını sev, amma heç zaman münasibet qurma" - dedi. Ve Nitçenin dilinden deyirem sene: "Seni seviremse bundan sene ne?". Men Kafka sen menim Milenam. Ve bu da sene sevgi mektubum. Dalinin sürreal xeyallarına hevale edirem dünyamızı. Qoy dünyamızın divarlarını bezesin eybecer renglerile. Hey qoca kaftar Don Kixot, seninle döyüşmeye hazıram artıq. Diogene qoşuluram. Yandırıram sabahın doğulması ile çırağımı. Güneşin menden gizletdiyi sen. Axtarıram seni. Tapmadım yerde. Ekzüperi ile sema axtaışları... Ve gecenin qaranlığında tapıram "Sen"i üreyimde. Derinlikde bir yerlerde. Lap derinde... Pavarotti... Casuro... Venesiyanın adını eşidirem menasını anlamadığım qışqırıqlar arasından. Imagine there's no heaven. It's easy if you try. No hell below us. Above us only sky. Ve imagine there are no people. All the clockes are stoped by me. Sen ve men birlikde. "..." Üreyimdeki üç nöqtelik boşluğu hevale edirem sene. Külek dodaqlarıma öpüşünün qoxusunu getirdi. Vakumda var gücümle qışqırıram: "Seni sevirem". Bu ne cümleler? Dexlisiz söz yığını. Dayana bilmedim. Musiqi pozdu beyini. Unutdum prinsipleri. Açdım üreyi. Tökdüm setirleri Word`ün New document`ine. Bir az eybecer oldu. Bağışla. Ve... Onların olmadığı bir yere qaçmağa hazırsan? Susssss... Oyanmasınlar.

<< 1 [2]