Bir Ananin oğluna yazdığı ibretamiz mektub... Anamin sadece bir gözü vardı. O biri gözü çuxur kimi idi, yeni yeri boş idi. Ondan nifret edirdim. Çünki bu veziyyet meni tanişlarımın arasında utandırırdi. Atam, men daha uwaqken bir qezada öldüyünden, ailemizi keçindirmek de anamin ustune duşurdu. Bunun uçun mektebin bufetinde awpazliq edirdi. Orta mektebde oxuyarken bir gün anam mene "salam" demeye gelmişdi. Sanki, yerin dibine girmişdim. Bunu mene nece ede bilerdi?! Onu görmezden geldim, ona nifretle baxaraq oradan qaçdım... Ertesi gün sinifde bir sinif yoldawim mene - "Senin ananin sadece bir gözü var. Digeri ne gundedi?!" - dedi. Digerleride gülüşdüler. O anda yerin dibine girmek ve anamin ortadan yox olmasını istedim. Bu sebebden, o gün onunla qarşılaşanda dedim ki: -"Meni gülünc veziyyete düşürmek evezine, ölsen daha yaxwidi..!" Anam qarşılıq vermedi. Sadece, tek gözüyle mene bir az baxdı ve uzaqlawdı getdi... Dediklerim haqqında bir saniye bele düşünmemişdim, çünki çox esebleşmiwdim. Onun duyguları meni heç maraqlandirmirdi. Onu evde istemirdum, amma ev onun adina idi... Çox çalışdım, ozume yeter oldum, sonunda Singapuraa oxumaga getdim. Bir qeder sonra da evlendim. Borca girerek ozume bir ev aldım. Daha sonra uwaqlarım oldu ve heyatımdan razi idim. Anami unutmuşdum... Bir gün anam bizi ziyarete gelmişdi. Dedim axi, neçe ildir meni görmemişdi. Qapıya gelende, uwaqlarım tek gözlü birini görünce birden qorxdular, sonrada güldüler. "Nenenizdi" deye bilmedim. İçeri girende ilk fursetde ona: -"Evime gelib uwaqlarımı nece qorxuda bilersen? Buradan tez get.!" dedim. Bu sozlerime anam boguq bir sesle: -"Uzrlu hesab edin, men yanlış adrese gelmiwem deyesen" - dedi ve getdi... Aradan yene uzun bir zaman keçmişdi. Bir gün "mezunlar toplantısı" uçun mektebimden bir mektub aldım. Yoldawima - "iş seyahatine gedirem" - deye bahane uydurdum. Mezunlar toplantısından sonra, birden aglıma düşdü: - ''Sadece maraqdan'' evvelki evime getdim. Kohne qonşularımızdan soruwduğumda -

[1] 2 >>