"anamin öldüyünü" - söylediler. Önce biraz sevinen kimi oldum, amma içimde bir agri ve sızı hiss etdim. Men 4awib qalib gozleyerken, "mene verilsin deye anamin bir mektub yazdığını" - söylediler. Açdım ve oxumaga başladım: - En sevgili oğlum... Her zaman seni düşündüm. Singapuraa gelip uwaqlarını qorxutduğum uçun üzüldüm... Mezunlar gününde geleceksen deye çox sevindim ve gozledim. Amma; "Seni görmek uçun yataqdan qalxa bileremmi" - deye çox düşündüm... Seni boyüderken, ''tek gözümle'' davamli bir utanc qaynağı olduğum uçunde pewmanam... Bilirsen sevgili oğlum..? Sen uwaqken, atanla birlikde bir qeza keçirmişdin. Atan öldü, feqet sen, bir gözünü itirmişdin. Bir ana olaraq, senin tek bir gözle boyümeyine doze bilmezdim... Bu sebebden, atandan qalan tarlanı sataraq, emeliyyat xercini qarwiladım. Bax bele, idi o yeri boş olan gözüm vare , onu sene vermişdim. Goz neqli çox ugurlu keçmişdi, heç ferq hiss edilmirdi. ''O gözle, sevgili oğlum görür..." - deye çox xowbext olurdum. Ana üreyidiye oğul, sene ''sen menim gözümle görürsen'' deye bilmedim... Ugurların sebebi seninle o qeder qurur duyurdum ki, bu mene yetirdi. Her şeye reğmen, sen menim oğlumsan... Bütün sevgilerimle, ANAN..!

<< 1 [2]