Seher yuxudan oyandım. Narahat idim. Heç durmaq istemirdim. Bir xeyli vaxt ele yatağımda uzanıb fikirleşirdim. Amma ne yazıq ki, qalxmaq lazım idi. Narazı halda qalxdım. Axı işe getmeliydim. Yene de hemişeki ssenari, yene eyni işler gözleyirdi meni; yene de geyinmeli, nahar etmeli, işe gedib axşam qayıtmalıydım. Yorulmuşdum bu heyatdan. Maraqlı nese axtarırdım. Amma ne? Heç neyin lezzeti yox idi. Sanki her şey menasız idi menimçün. Hamıya ehval-ruhiyye bexş eden şeyler menim tükümü bele terpetmirdi. Axşam meni toy şenliyine devet etdiler. Uçmağa qanadım yox idi. Axır ki, bu iztirablardan, boşluqdan qurtulacağımı düşünürdüm. Axşam oldu. Geyinib-bezenib toya getdim. Eh, bu da toy. Hamı deyir-gülür, mense masanın bir terefinde tekbaşına eyleşib onları hesretle seyr edirdim. Hele toy qurtarmamış eve qayıtdım. Yene de narahat idim. Birden namaz yadıma düşdü. Qeza olmasına çox az qalırdı namazın. Telesik destemaz alıb pencerenin önünde bir künce atdığım möhürü xalçanın üstüne qoydum. Yarıayıq-yarıyuxulu namazımı qurtardım. Çox yorulmuşdum. Amma iztirab ve nigarançılığım qoymurdu meni yatmağa. Düşünürdüm ki, axı niye men hamıdan ferqliyem, tekem, ayrıyam?! Qaynayıb qarışmaq isteyirem millete, amma alınmır mende. Bacara bilmiren. Axı neyim çatmır menim? Axı niye beleyem men? Axı meni narahat eden nedir?..
Televizoru açdım. Belke maraqlı bir şey mene bu menasızlığı unutdurdu. Amma bu da çare etmedi. Hansı kanala atdım, camaat deyir-gülür, şenlenirdi. Ele bil menden başqa heç kimin heç bir derdi yox idi. Kanalları bir-bir deyişdim. Her yerde eyni verilişler. Eh! Esebileşib söndürdüm televizoru.Yene iztirab, boşluq bürüdü meni. Eyvana çıxdım. Uzun müddeet menasız-anlamsız, heç bir şey düşünmeden eyni nöqteye zillendim. Havalar soyumuşdu. Bir az üşüdüm. Otağa qayıtdım. Metbexe girib soyuducunu açdım. Ne istesem var idi. Amma men heç ne istemirdim. Su dolabını götürüb bir stekan su süzdüm özüme. Bir-iki qurtum içib doydum. Suyun da dadı qalmamışdı. Çiynime bir yorğan atıb

[1] 2 3 4 >>