sobanın yanına keçdim. Babamdan qalan köhne, yellenen kresloda eyleşdim. Soba yavaş-yavaş yanırdı. Gözümü aram-aram yanan odunlara zillemişdim. Yanarken odunlardan çixan ses xoşuma gelirdi. Sobanın istisi sardı bedenimi. Xumarlanmağa başladım. Ele kresloda oturduğum yerde yuxuya getdim.
Yuxuda idim. Hamı bir nefer kimi şeherin mescidine teref qaçırdı. Ses-küy götürmüşdü alemi. “Mescide Peyğember gelib, bütün müşküllerin açarı ondadır” -deyirdiler. Özümden xebersiz men de qaçmağa başladım.
Axrıncı döngeni dönüb çatdıq mescide. Tengi-nefes olmuşdum. Mescidin qapısını izdiham bürümüşdü. Cammatı mescidin içine, Peyğemberin görüşüne bir-bir buraxırdılar. Güc-belayla da olsa ireli keçib növbe tutdum. Men de görüşmek isteyirdim. Bütün suallarıma cavab alacağıma emin idim. Her kesin bir-bir növbesi çatırdı. İçerı girenlerin üzünü iztirab bürümüşdü. Çıxanlar ise eksine, çox şad-xürrem çıxırdılar. Menden bir neçe nefer qabaqda dayanan kor kişinin növbesine az qalırdı. Ondan Peyğemberden ne isteyeceyini soruşdum. Kor kişi, “gözüme şefa isteyecem” -dedi. Kişi içeri girdi. Bir qeder sonra o qayıdarken gözlerime inanmadım. Kişinin gözü açılmışdı. Hamı sevincden ağlayırdı. Men daha da ümidli oldum. Sebirsizlikle növbemi gözleyirdim. Dayananların hamısı var-dövlet, ev-eşik, övlad ve s. kimi şeyler isteyeceklerini danışırdılar. Menimse derdim menasızlığım, tekliyim ve nigaranlığım idi. Buna çare isteyecekdim. Neyi nece deyeceyimi üreyimde tekrarlayıb ezberlemişdim. Birden qapıda duran keşikçilerden biri menim adımı çekdi. “İsmayıl kimdir burda” –dedi. Elimi qaldırıb ireli atıldım. “İsmayıl menem” -dedim. Keşikçi “sen gel, keç içeri” –dedi. Menden qabaqda dayananlar dillendiler: “Axı onun növbesi deyil”. Keşikçi “Onu Peyğember şexsen çağırır” -dedi. Ay Allah, heyecan bürüdü meni.
Ayaqqabıları çıxarıb bir küncde cütledim. Üst-başıma düzeliş verib içerı atıldım. Mescid çox böyük idi. Hansı terefe gedeceyimi, Peyğemberin hansı terefde oturduğunu bilmirdim. Heyretle o yan-bu

<< 1 [2] 3 4 >>