yana baxmağa başladım. Her yeri sükut bürümüşdü. Bu sükutu mescidin qible terefinden gelen nurani ses pozdu. Peyğemberin sesi idi: “İsmayıl, oğlum, men burdayam, gel bura” –dedi. Ona teref getdim. Ay Allah, qoca, nurlu bir kişi idi. Saç-saqqalı ağappaq ağarmışdı. Ele salam demek isteyirdim ki, boğazımı qeher tutdu. Birden-bire ağlamağa başladım. Peyğemberin mülayim sesle “ağlama, oğlum” -demesi meni daha da coşdurdu. Hönkürmeye başladım, ayaqlarına düşdüm. Saçımı tumarlayaraq ağlamağıma imkan verdi. Ağlaya-ağlaya bütün derdimi, menasızlığımı, nigarançılığımı ona danışırdım. O ise men danışdıqca başını yelleyerek “bilirem, bilirem” –deyirdi.
Bir müddet keçdi. Men ağlayıb üreyimi boşaltmış, yüngülleşmişdim. O, derin ve menalı sükütdan sonra dillendi: “Oğlum, senin bütün derdlerinin bir sebebi var. Seni bu güne qoyan bir şeydi. Bütün menasızlıqlarının, boşluq hissinin bir nedeni var”.
Heyat senin üçün menasızdır, çünki aşiq deyilsen!
Qelbinde boşluq var, çünki aşiq deyilsen!
Heç neyin lezzeti yoxdur, çünki aşiq deyilsen!
Heç neye hövselen yoxdur, çünki, aşiq deyilsen!
Ay mömin, sen aşiq deyilsen! Senin derdinin dermanı eşqdir!
Özünü aldadırsan, eslinde sen aşiq deyilsen!
De görüm eşqini sübut etmek üçün neylemisen?
Insan “men Allahımı sevirem” -demekle aşiq sayılmaz!
Allaha aşiq olmalısan, mömin! Allahını sevmelisen! Allahına vurğun olmalısan! Onda heyatın anlamı da olacaq, menası da. Onda böyük üreyin de olacaq, hövselen de. Onda her şeyin özüne mexsus olan menasını göreceksen! Oğlum, din insana sevmeyi öyretmek üçün gelib. Din sevgiden qeyri bir şey deyil, inan!
Seni yoran quru ibadetler, sevgisiz, adet üzünden olan emellerdir! Allahına bendeliyi onu sevdiyin üçün etmelisen oğlum!
Günde beş vaxt meşuqunla teyin etdiyiniz görüş sizi biri-birinize daha da yaxın, daha da semimi etmirse, onda bu sevgiye şekk etmek labüddür! Onda heç bu görüşün anlamı da yoxdur!
Oğlum, Allahını tanı, çünki sevgide ilk addım merifetdir! Onu tanıdınsa, ona vurğun

<< 1 2 [3] 4 >>