Gözümü açandan qulaqlarım bu sözleri eşitmekden yorulub: "Qonşular ne deyer?"

Yeni eve köçdük. Eyni zamanda mektebi de deyişmeli olduq. Yeni mektebimde ne derneklere, ne meşğelelere gede bilmedim. Sebeb: “Biz bura yeni köçmüşük. Eve vaxtında gel. Gec gelsen, qonşular ne deyer?” Telebe olandan daha tez-tez eşitmeye başladım bu nifret etdiyim sözü. Universitetden kitabxanaya derslere hazırlaşmağa, oradan avtovağzala, oradan da eve gelib çatınca bir neçe saat keçirdi. O zaman İnternet yox idi deye, her gün Merkezi Kitabxanaya gedib hazırlaşmağa mecbur idik. Daha yaxşı hazırlaşmaq isteyimi yene bu sözler boğdu: “Daha kitabxanaya getme. Dersden çıxan kimi birbaşa eve gel”. “Niye?” Sualımın cavabı: “Her gün eve gec gelirsen. Qonşular ne deyer?” Bizim ikimertebeli, on iki menzilli binamızda ne işleyen qadın vardı, ne telebe. Binaya köçenlerin çoxu cavan aileler idi...

Universiteti bitirdim. Artıq işleyirdim. Kollektivde heç bir tedbirde iştirak ede bilmirdim. Ne ad günlerinde, ne şenliklerde. Yene “Olmaz!”. Sebebse yene ”qonşular”...

Artıq qonşulara da nifret etmeye başlayırdım. Amma sonra anladım ki, qeybetcil, dedi-qoduçu olsalar bele, bu qadağaları mene onlar qoymayıb ki.

Ömür boyu başqalarının, “qonşuların”, qohum, tanış ve s. fikrini nezere alaraq daim öz isteyini boğan, özünü olduğu kimi deyil, etrafındakılara xoş olan terzde göstermeye çalışanlara acıdım... Özümüze acıdım...

Biz özümüzü aldadırıq, ya başqalarını? Axı niye bir ömür boyu maska taxmağa mecbur edirik özümüzü? Niye ÖZÜMÜZ olmuruq?

Bir defe efirde, hansısa bir verilişde xanımların özüne baxımlı olmasından söz düşende bir qadın bele nümune çekdi: “Menim yaşlı bir müellimim var. O qadın bu yaşadek hemişe özüne baxıb. Hele indiyedek heyat yoldaşı onu makiyajsız görmeyib. Seher erinden evvel oyanıb bezener. Eri de onu bütün gün erzinde bu cür görür. Ona hesed aparıram...” Bu sözleri eşidende çox acıdım hemin “baxımlı xanıma” . En çox da onun heyat yoldaşına. O qadın bir ömür boyu,

[1] 2 >>