Bir-birini çox seven bir cütlük yol qezası keçirir. Onlar yataq xestesi olur ve eyni otaqda qalırlar. Oğlan otağın pencere terefinde, qız ise divar terefde yatır. Oğlan pencereden çöle baxır ve olanları qıza danışmaqla, qız ise dinlemekle belece zamanları keçirmiş. Oğlan qıza çölde olanları dayanmadan danışırmış ve bu şekilde qızın sıxılmadığını, darıxmadığını düşünürmüş. Qız ise xesteliyinin tesiri ile daha da pisleşmiş, heç neden xoşbext olmayacaq bir veziyyete düşmüşdü. Üreyinde oğlanı qısqanır, «kaş ki, men pencerenin yanında olsaydım» deye fikirleşir ve oğlanın yerinde olmaq isteyir.Bu ikilinin ele bir veziyyeti de vardı ki, şok keçirdikleri zaman tecili müdaxile edilmelidir. Eks tedqirde xeste oradaca öler. Şok anında xestexanadakıları xeberdar etmek üçün ikisinin de çarpayısının yanında xeberdaredici düyme vardır. Eger biri şoka girerse, digeri düymeye basaraq kömek çağırmalıdır.
Bir gün oğlan yene çölde olanları qıza izah edir, danışır… Qız yene sifeti kederli bir halda çölde olanları özü izlemek isteyir ve divar kenarında olduğu üçün de çox üzgündür. Ve ele o anda oğlan şok keçirir. Qız düymeye basmaq isteyerken dayanır ve düşünür: «Düymeye basmasam ne itirerem ki? Onsuz da ikimiz de yataq xestesiyik. Bir-birimize ne faydamız var ki? Hamıya „Yatırdım“ deyerem. Hem de o ölse, meni pencere kenarına apararlar». Ve düymeni basmır. Oğlan ölür, qız ise hemin vaxt yatdığını ve çox üzgün bir halda düymeye basa bilmediyini deyir. Özünü sevgilisinin yatağına keçirmelerini xahiş edir, onun qoxusunu hiss etmek istediyini deyir. Halbuki, o, pencereden çöldekileri izlemek isteyir.
Qızı pencere kenarına — oğlanın köhne yatağına qoyurlar. Qız çox heyecanlı bir şekilde bayırı görmek üçün başını şüşeden uzadır ve… gördükleri qarşısında şok keçirir.
Çölde heç bir şey yox idi, tekce bir qab ve quru bir divar vardı. Qız her şeyi anlayır. Amma artıq gec olur. Demeli, sevgilisi sırf onun — qızın üreyi sıxılmasın,darıxmasın deye qaba ve quru divara baxa-baxa günlerce ona

[1] 2 >>