Heyat yoldaşım mühendis idi. Onunla sakit tebietini sevdiyim üçün evlenmişdim. Ancaq iki illik nişanlılıq ve beşillik evlilikden sonra bu «sakitlilik» meni yormağa başladı. Artıq «xoş xatirelerle dolu» o keçmişden eser — elamet de qalmamışdı. Nehayet, qerarımı ona da bildirdim: boşanmaq isteyirdim. Doğrusu, bu, onun üçün gözlenilmez i...di. Ona göre de teeccüb dolu bir ifade ile: «Niye?» — deye soruşdu. Men de: "Eslinde bir sebeb yoxdur. Sadece olaraq, yorulmuşam", — deye cavab verdim...
Bütün geceni bir kelme de danışmadı. Çox güman ki, düşünürdü. Onun bu «sessizliyi» ise ümidsizliyimi daha da artırırdı. Beli, men hisslerini bele ifade etmekde aciz olan adamla evlenmişdim. Xeyli düşünenden sonra nehayet: «Seni öz qerarından döndermek üçün ne ede bilerem?» — deye soruşdu. Artıq son ümidlerim de yox olmaq üzre idi. "Eslinde esas mesele de ele budur. Öz sualının cavabını özün tapa bilsen, qerarımdan döne bilerem", — dedim ve sonra da elave etdim: «Deyek ki, bir uçurumun kenarında bir çiçek var. O çiçeyi dermek sene ellerini, ayaqlarını, gözlerini itirmek bahasına başa gelir. O çiçeyi menim üçün dere bilersenmi?» Diqqetle üzüme baxdı ve: «Sene bunun cavabını sabah vereceyem», — dedi. Bu cavabdan sonra son ümidlerim de yox oldu...
Ertesi gün yuxudan oyananda evde yox idi. Metbex masasının üzerinde boş bir süd şüşesi, altında ise öz eli ile yazdığı bir mektub var idi. Mektub "Ezizim!" sözü ile başlayırdı… "Ezizim! O çiçeyi senin üçün dermezdim. Çünki her defe kompyuterinin «altını üstüne çevirib» monitorun qarşısında ağlayanda, onu düzeltmek üçün ellerime ehtiyacım var… Her defe açarlarını evde unudub qapının ağzında qalanda, eve tez çatmaq üçün ayaqlarıma ehtiyacım var… Her defe maşınınla yolunu azıb kömek isteyende, sene yol göstermek üçün gözlerime ehtiyacım var… Her defe eve yorğun gelende yorğunluğunu unutdurmaq üçün dilime ehtiyacım var… Eger bütün bunlardan sonra hele de seni menden çox seven biri varsa, o uçuruma gedib, oçiçeyi senin üçün dere bilerem..."

[1] 2 >>