Artıq göz yaşlarımı saxlaya bilmirdim. Nehayet, mektubun son cümlesine çatdım… "Eger mektubu oxuyub qurtardınsa ve bu cavabımdan razı qaldınsa, qapını aç. Seni çox sevdiyin küncütlü çörek ve teze südle qapının ağzında gözleyirem..."
Tez qaçıb qapını açdım. Doğrudan da, elinde bir eded küncütlü çörek ve bir şüşe teze süd var idi. Heyecandan ise üzü qıpqırmızı qızarmışdı. Artıq söze ehtiyac yox idi. Men de o günden o çiçeyi o uçurumun kenarında «saxlamağı» qerara aldım...
İlk iller yaşadığımız heyecanlar sonralar yox olub gede biler. Halbuki mehebbet hemişe var. Belke, bir az heyecansız, belke, bir az qeyri — romantik… Belke, bir az cansıxıcı, belke, bir az monoton…
Ancaq yene de var. Yeter ki, biz onu görmeyi bacaraq. Heyat da eslinde bu deyilmi?..Daha çox...

<< 1 [2]