Bilirem oxumayacaqsan, amma yene de yazıram. Oxumayacaqsan, çünki göndermeyecem. Belke otağımın bir küncünde, belke geymediyim bir köyneyin cibinde tapacaqlar iller sonra. Kimisi sevgi mektubu deyecek, kimisi ümid dolu bir mektub... Kimisi cümlelerin qelben yazılışına heyran qalacaq, kimisi sualların sertliyi ile tesirlenecek... Hal-hazırki bir kağız olmayacaq indi elimde tutduğum kağız. Bezi herfler oxunmayacaq, bezi sorğu işareleri de hemçinin. Kimisi sorğularımı xeyallar kimi anlayacaq. Nöqtelerim bele silinecek. Bu gün bitirdiyimi sandığım bir çox xatirelerden bitmemiş cümleler qalacaq iller sonra... Seni hökmen suçlayacaqlar. Menim özümü günahlandıran ifadelerimden bele, mene acıyan çıxacaq. Bu mektubumu oxuyanlar senin gözel olduğuna dair hökm edecekler. Hetta gözel bele deyilsen anlamlı olduğunda hemfikir qalacaqlar. Seni sevdiyimi düşüncelerine bele getirmeyecekler. Amma senin meni sevib sevmediyin meselesinde biri-birileriyle mübahiseye girecekler. Sen oxumayacaqsan, amma oxuyacaqmışsan kimi yene de yazıram. Yazdıqdan sonra cırıb atmağı da düşünürem. Amma ağlımda başqa fikir. Amma xeyir, saxlayacam. Oxumamış olsan da kelmelerimi sevdiyimi bilirsen. Sevdiyim üçün, menim sene bu mektubu yazdığımı hiss edeceyini bilirem. Men yazarken içinin ürpekdiyini, gülen üzünün hüznlendiyini, danışan dilinin susqunlaşdığını, ağlının qarışdığını, qelbinin heyecanla atdığını hiss edirem. Belke sırf bu sebebden yazıram. Sanki bu yazılarımla sene toxunuram. Sanki kağızı qatlamaq deyil, sene sarılıram. Mektubu saxlamayıb sanki seni unutmağa çalışıram. Xeyir, oxumayacaqsan. Göndermeyecem, çünki adresin yoxdur. Belke poçtalyona versem seni tapar. Amma önce meni çox yaxşı tanıması gerek. Menim de onu. Tanıması kifayet etmez meni anlaması da hemçinin şert. Menim de onu. Menim üçün senin nece anlam ifade etdiyini yaxşı bilmesi gerek. Bilmelidir ki, seni tapa bilsin. Bilmelidir ki, seni tapmaq ayaqlarını yormasın, ağlını çaşdırmasın. Bu mektubu göndermeyecem. Çünki sahibini

[1] 2 >>