Her kesden sonra yatar analar. Her kesden evvel qalxar. Kibritini çekib ocağını yandırar. Körpelerine, evinin direyine xidmet etmeye başlayar.
Sessiz-sedasız iş görer. Çaydan qaynayıb buxarı etrafı bürüyen kimi demleyer mexmeri çayını. Yağ, pendir, Allah verenden ne varsa düzer süfreye. Uşaqlar stekanları cingildeden qaşıqların sesine oyanarlar ancaq. Bezilerinin yuxusu ağır olar. Anası yaxınlaşar çarpayısının yanına. Sevgi ile öper, qoxulayar ciyerparasını. Nece diller töker, nece sever, nece oxsayar! Nehayet, açılar mürgülü gözler...
Gergin bir gün başlayar indi de. İşıqlar yanar, söner, eller-üzler yuyular..
Bütün bu telaşlara ancaq süfre başında son qoyular.
Qurtum-qurtum çay, dilim-dilim qızarmış çörek, yağ, pendir, dadından doyula bilmeyen çiyelek mürebbesi...
Seher yemeyi biter ve her kes yola çıxar. İşe geden kim, mektebe geden kim...
Her birinin arxasından dualar oxuyaraq örter qapını ana. Gözü axşama qeder yollarda qalar.
Evin seliqe-sahmanı, biş-düşü onun çiynindedir. Ele ise çox gecikmek de olmaz. Hele bir bu oğlana bax! şalvarı bir terefde, köyneyi bir yanda… Bes bu qıza ne deyesen?.. Riyaziyyat defteri evde qalıb yene… Müellimi danlayacaq...
İndi de balacalar oyandı… En balacası, axşam qapının arasında qalıb ezilen barmağını gösterir. Görünür, ağrısı keçmeyib hele. Eyilib öpür ana sevgi ile. Balacanın üzünde decel bir tebessüm: “Bir de” deyir. Yene öpür ana. Bes nece? Övladın ağrılarına şefadır ananın öpüşü!..
Kederli, heyecanlı, min bir hisse qapılaraq yolunu itiren üreklere en sakit bir limandir ana üreyi...
Kederinize ortaq, derdinize çaredir ana...
Ne qeder böyüyürsünüzse böyüyün, hansı peşenin sahibi olursunuzsa, olun, onun gözünde hemişe uşaqsınız.
Bezmez ana, usanmaz heç vaxt. Övladını sevmekden, dua etmekden, incise de bağışlamaqdan, uzaqdasınızsa, yol gözlemekden yorulmaz.
Beli, beledir ana. İndi onu daha hansı sözlerle tesvir edek, bilmirem...
Her hansı bir insan, her hansı bir qadın qelbine sığmaz

[1] 2 >>