Kiçik qız, özünü bildiyi günden beri anasından böyük bir qayğı görmüş ve ondan eşitdiyi sözlerle, şahzadeden daha gözel olduğuna inanmışdı. Ona göre nur üzlü ve badam gözlü idi. Bir denecik balası idi. Amma ibtidai mektebe başladığında, işler deyişdi. Yoldaşları, onun heç de gözel olmadığını, hetta çirkin bele sayılacağını söyleyirdiler.
Kiçik qız, ilk evveller onlara inanmadı. Çünki her kes bir-birini qısqanırdı. Amma bir neçe il içinde gerçeklerle üzleşdi. Anasının bir körpeye benzetdiyi üzü, solğun bir deriye sahib olduğu üçün, yaşlı bir insan üzünü xatırladırdı. «Badam» dediyi gözleri ise çep idi. Boyunun da bir servilikle elaqesi yox idi. Demek ki, anası onu aldatmış ve iller boyu çekinmeden yalan danışmışdı.
Genc qızın ana sevgisi, qısa bir müddet içinde nifrete döndü. Evlenme yaşına gelmiş olmasına baxmayaraq, üzüne baxan yox idi. Üstelik de gözleri, bütün müalicelere baxmayaraq düzelmirdi.

Genc qız, hekimlerin gizlice etdiyi danışmalardan kor olacağını anladığında deliye döndü ve özünü hele uşaqlıq illerindeki sözlerle oxşayan anasının bu yalanlarına döze bilmeyib, evi terk etmeye qerar verdi. Lakin anası, uzaq bir yerde iş tapdığını söyleyerek ondan evvel herekete keçdi. Ve qazandığı pulları bir qohumuna gönderib, qızına baxmasını xahiş etdi.
Genc qız bir müddet sonra görme qabiliyyetini itirdi. Artıq qaranlıq dünyasıyla baş başaydı. Bu arada anasını heç düşünmürdü. Yalançı idi anası, ölse bele bir itkin sayılmazdı.
Bir gün hekimler, uyğun bir cüt göz tapdıqlarını söyleyerek qızı emeliyyat etdiler. Ancaq o, gözünü açdığında yene eyni üzü görmekden qorxurdu. Lakin gün işığı üçün çox darıxmışdı. Heç olmasa kimese yük olmazdı.
Genc qız, emeliyyat sonunda aynaya baxdığında, deli bir çığlıq atdı. Qarşısında bir dünya gözeli vardı. Heqiqeten de gözel bir qız idi gördüyü. üzündeki sızanaqlar tamamile itmişdi. Çox kemerli olan burnu düzelmiş ve çöl otlarını xatırladan düz saçları, dalğa dalğa olmuşdu. Boyu da her zamankinden uzun idi.
Genc qız,

[1] 2 >>