Bakı şeherinin merkezi küçelerinin birinde kasıb bir ailede bir qız uşağı dünyaya gelir.Bu uşağın dünyaya gelişi onun valideynleri üçün hem sevinc hem de keder getirdi.Ona göre sevinc getirdi ki,bu uşaq ailenin ilk ve yegane övladı idi.Amma ona göre keder getirdi ki,çünki bu ailenin uşağı her şeyle temin etmek üçün kifayet qeder imkanı yox idi ve getdikce veziyyet daha da pisleşirdi.Veziyyetin ne vaxtsa düzeleceyinden ümidlerini itiren valideynler uşağı körpeler evine qoymağı qerara alırlar.Lakin onların bu isteyi de baş tutmur,çünki körpeler evinin rehberliyi valideynlere ele bir mebleğ dedi ki valideynlere sadece sağol deyib dönüb geri qayıtmaq qaldı.Elacsız qalan valideynler göz yaşı içinde 2 aylıq körpeni çöle atmağa mecbur olurlar.Aman allah bele de vicdansız valideyn olar?
Amma onların veziyyetine nezer salsaq görerik ki,heqiqeten de onların uşağı saxlamaq üçün imkanları yox idi,hetta yemeye yavan çörek bele tapmırdılar.Onlar 2 aylıq uşağın aclıqdan öleceyinden qorxurdular,özlerini yox sadece uşağı düşünürdüler.Çünki o heyata yenice başlamışdı,onun heyatı hele qabaqdadır deye düşünürdüler.Uşağı da körpeler evine ona göre qoymaq isteyirdiler ki,heç olmasa orda ona baxan olar,körpe ac qalmaz.Lakin körpeler evinden de eli boş qayıdan valideynler belke de ele bu üzden onu çöle atmağa mecbur oldular.Ne qeder çetin olsa da valideynler bunu etdiler.
Bu zaman yol ile geden yaşlı nurani bir qocaman ağlayan uşaq sesi eşidir ve etrafa boylananda yolun kenarında neyinse durmadan sağa-sola terpendiyini görür,ele ses de hemin terefden gelirdi.Qoca hemin ses gelen terefe doğru gedir.Yazıq qoca hardan bilsin ki yolun kenarında sağa-sola terpenen körpe bir qız uşağıdır.Uşağı görende evvelce gözlerine inanmır, gördükleri ona xeyal kimi gelir,sanki qoca yuxu görür.Qoca bir anlıq donub qalır,özüne gelenden sonra uşağı qucağına alır ve ona sarılıb o da uşaqla birge ağlamağa başlayır.Lakin qocanın ağlamağı kimsesiz bir uşağın göz yaşlarına şerik olmaq deyildi.O sadece körpenin

[1] 2 >>