Xosrov evvel sordu: “Hardansan, cavan?”

Ferhad cavab verdi: “Dost diyarından.”

Dedi: “O diyarda hansı senet var?”

Dedi: “Qemi alıb, canı satırlar.”

Dedi: “Canı satmaq heç edeb deyil.”

Dedi: “Aşiqlerde bu eceb deyil.”

Dedi: “Üreкdendir çeкdiyin bu qem?”

Dedi: “Üreк nedir, candan aşiqem.”

Dedi: “Ezizdirmi eşqi Şirinin?”

Dedi: “Onu candan bilirem şirin.”

Dedi: “Ayteк onu gece görürsen?”

Dedi: “Yuxum gelse, yatırammı men?”

Dedi: “Qelbin onu unudar haçan?”

Dedi: “Torpaqlarda yatdığım zaman.”

Dedi: “Qedem qoysan sen otağına?”

Dedi: “Baş qoyaram men ayağına.”

Dedi: “Yaralasa gözünü eger?”

Dedi: “O birin de vererem geder.”

Dedi: “Biri ona el vursa eger?”

Dedi: “Daş da olsa, bil, demir yeyer.”

Dedi: “Elin ona yetişmez axır?”

Dedi: “Ayı genden görmeк yaxşıdır.”

Dedi: “Varlığını istese birden?”

Dedi: “Yalvararaq tez vererem men.”

Dedi: “Кeç, – söylese, – başından haman.”

Dedi: “Başı verib çıxaram borcdan.”

Dedi: “Dostluğu et özünden кenar.”

Dedi: “Bele bir iş görermi dostlar?”

Dedi: “Arxayın ol, bu xeyal xamdır.”

Dedi: “Arxayınlıq mene haramdır.”

Dedi: “Gel el götür, sebre ver qerar.”

Dedi: “Heç can üçün sebr etmeк olar?”

Dedi: “Sebr etmeyin faydası çoxdur.”

Dedi: “Qelb sebr eder, qelbim кi, yoxdur.”

Dedi: “Hansı qemdir qorxudan seni?”

Dedi: “Ancaq hicran qorxudur meni.”

Dedi: “Isteyirsen dünyada hemdem?”

Dedi: “Özümü de heç istemirem.”