- Seni görmek isteyirem.

- Hm…

- Ne oldu?

- Heç. Cavab tapmadım sözüne.

- Niye ki?

- Çünki lap evvelden görüşmeyeceyimizi sene demişdim. İndi birden durub bele demeyin…

- Üreyimden keçdi, dedim. Bele yazmağına inanmıram, bilirem ki, indi sen de meni görmek isteyirsen.

- Axı bu haqda danışmışdıq.

- O danışıq evvel olmuşdu, meni ele de yaxşı tanımadığın vaxtlarda. İndi ise başqa cür fikirleşirsen. Düz deyirem?

- Ne ise…

- Hemişeki kimi. Yene de sualımdan yayınmaq üçün bu “ne ise”ni atdın ortaya.

- Yaxşı da, besdir…

- Gel, görüşek. Ele indi, bu deqiqe.

- Delisen? Saata bax, geceyarıdan bir saat keçib.

- Ne olsun ki? İstesen alınar.

- Bu vaxt? Hem de heremiz şeherin bir terefinde yaşayırıq axı.

- Dedim ki, alınar. Teki, sen iste. Ne deyirsen, isteyirsen?

- Yaxşı, tutaq ki, isteyirem.

- Bax, indi ikimiz de eyni anda eyvana çıxırıq.

- Sonra?

- Semaya diqqetle baxıb en parlaq ulduzu tapırıq.

- Ve?

- O ulduzda men senin üzünü göreceyem. Eger ürekden istesen, sen de meni göre bilersen.

- Yaxşı da, güldürme meni.

- Gülmelidir ki?

- Zehlem gedir bu Şekspir variantlı ay-ulduz romantikasından da.

- Bunun Şekspire ne aidiyyatı? O da bele görüşe çıxırdı?

- Orasını deqiq bilmirem. Amma her defe bele romantik sözler görende Şekspirin sona qeder oxuya bilmediyim “Romeo ve Cülyetta”sı gelib durur gözümün qabağında.

- Niye oxuya bilmemisen o eseri?

- Oxuyanda hiss eledim ki, sonuna çatsam, gülmekden öle bilerem.

- “Romeo ve Cülyetta”nın komediya olduğunu da senden öyrendim.

- Komediyadır da. Adam bir neçe saat evvel gördüyüne vurulub ele axmaq sözler deye biler?

- Adam hetta heç görmediyine de vurula biler.

- Meselen, bizim dastanlarda olduğu kimi? Oğlan yatır, yuxuda ona “buta” verilir. O da “buta”sını tapmaq üçün diyar-diyar gezir.

- Sen dastan danışırsan. Men ise müasir dövrün mehsulu olan virtual sevgini nezerde tuturdum.

- He, aydındır…

-

[1] 2 >>