Günün son dersinin sonuna gelinmişdi. Şagirdler çıxmaq üçün sebirsizlenirdi. Defter ve kitablarını çantalarına qoydular. Zeng çalar çalmaz, çöle çıxmaq üçün hazır idiler. Tek, Eli hazırlanmamışdı. Gecikmek üçün de elinden geleni edirdi. Nehayet zeng çaldı. Şagirdler bir anda qapıya yöneldi. Eli, yerinden qalxmadı. Ağır ağır eşyasını yığdı. Bir terefden göz ucuyla müellimeine baxır, bir terefden de yoldaşlarının getmesini gözleyirdi. Müellimesi, onun bu halını gördü:
- Xeyir ola Eli, dedi. Eve getmeyeceksenmi? Eli, son yoldaşının da çıxdığını görünce cavab verdi:
- Sizinle danışmaq isteyirdim müellime.
- Yaxşı, dedi müellimesi. Ne söyleyeceksen baxaq?
- Ehmed yoldaşım var ha…
-Beli, ne olub Ehmede?
- Veziyyetleri çox yaxşı deyil yeqin. Anası, beslenme çantasına yaxşı şeyler qoymur.
- Hee, ne olsun?
- Ona kömek etmek isteyirem. Amma menim yardım etdiyimi bilse kederlener. Günde bir simit pulu yığıb her hefte size versem, siz de ona verseniz? Cibinden bir ovuc köhne pul çıxarıb müellimenin masasının üzerine qoydu. Sevinc müellime, pula toxunmadı. Stuluna oturub düşündü. Eli haqqındakı melumatlarını yoxladı. Bildiyi qederiyle ailesinin veziyyeti yaxşı deyildi. Bu çalışqan ve sevimli şagirdi, ne qeder de yaxşı niyyetli ve düşünceli idi. Zengin bir ailenin uşağı deyildi. Buna baxmayaraq yardım etmek isteyirdi. Üstelik kömek etdiyinin bilinmesini istemirdi. Sevinc Müellime:
- Dayan baxaq Eli, dedi. Bildiyim qederiyle sizin de maddi veziyyetiniz yaxşı deyil. Sehvmi bilirem?
- Doğru bilirsiniz müellime. Atam fehledir. Çox vaxt iş tapa bilmir. Amma men de işleyir, pul qazanıram.
- Harada işleyirsen?
- Simit satıram. Sevinc Müellime yene dayanıb düşündü. Yaxşılığın bu qederine ne demeli idi indi? Bunun reallaşması çetin idi. Onu, bundan imtina etdirmek üçün bir elac tapmalı idi. Bunu ederken, sevimli şagirdini de qırmamalı idi. Onunla bir az daha danışsa, belke bir yolunu tapardı. Sevinc Müellime, Eliye teref döndü:
- Böyüyünce ne olmaq isteyirsen,

[1] 2 3 >>