almazlarını tuturdu. Hetta bu pullar onlardan bele qiymetli idi. Bu pullar, bu köhne simit pulları, Cenneti satın ala bilecek pullar idi. Sanki heç buraxmaq istemeyen bir duyğu ile sıx anladı bu köhne simit pullarını. Oturduğu yerden qalxa bilmedi Sevinc Müellime. İçinin dolduğunu, terif edile bilmeyen duyğulara boğulduğunu hiss etdi. Birden boşalan güclü yağışlar kimi ağlamaya başladı. Ağladı… Ağladı… Ağladı. Özüne geldiyinde axşam olmuşdu. Yavaş addımlarla sinifden çıxıb mektebden ayrılarken gözetçi Sadiq ‘Köhne Simit pulları ile cenneti satın almaq… Köhne Simit pulları ile cenneti satın almaq’ deye Sevinc müellimenin sayıqladığını eşitdi. Gözetçinin heyretler içinde, ‘Ne dediniz müellime?’ demesini bele eşitmeyen Sevinc müellime, gözetçinin çaşmış baxışları altında axşamın alaqaranlığına qarışmışdı.

<< 1 2 [3]