Füzulinin adsız yüksekliyinden sene yazıram.
Sevgimiz kimi uca olan zirveden yazıram,ellerim donub, soyuqdan özümü hiss etmirem amma seni düşündükce bedenime sanki bir istilik gelir.
İsti nefesinden ötrü ele darıxmışam ki...
Gülüm,yeqin indi yatmısan.Gecedir artıq amma men söz verdiyim kimi seni,ailemi,vetenimi qoruyuram.
Göylere baxıb,ulduzlara benzediyini,buludtek kövrek üzünü,utancaq baxışlarını xatırlayıram.Gözlerimin içine baxadan,başını eyerek,utanaraq sakitce “seni sevirem” dediyin günü düşünürem.
Bilsen o günü nece xöşbext idim.Seni bağrıma basmaq isteyirdim amma sen utandığından qaçıb getmişdin.
Elinin soyuqlugunu duyanda isitdiyim o ellerden ötrü ele darıxmışam.
İndi sene aid mektubda her cümle yazdıqca menim de ellerim isinir. Elimi üzümden çeke bilmirem.
Esgerliye gedende üzümden öpmeyin sanki her saniye xeyalımdadı amma gözünden yaş axdığını görmüşdüm.Niye ağladın ki?
Ağlama..Sebr ele...Qayıdacam..Qayıdıb,göz yaşlarını kirpiklerimle silecem.Sensiz heyatım qarın altında qalmış boynu bükük benövşe kimidi..
Ümid et! Bu ayrılıq keçicidir,sonunda biz bir olacayıq.Eger birden...birden qayıtmasam,dönmesem bele qebrime gelib ağlama...
Mezarımı öp,qucaqla amma ağlama... Atışma sesi eşidildi. 3 gün sonra mektub qıza qan damlası şeklinde çatdı.

Bu YAZI gözü yolda qalan bütün sevenlere hesr olunur.Sevdiyiniz esgerlikde ve ya uzaq seferdedise buna göre üzülmeyin çünki bir gün o qayıdacaq.
Sevmeye engel deyil mesafeler!...